Στον Ορέστη του Ευριπίδη που διδάχτηκε το 408 π.Χ., συναντάμε τον ήρωα λίγες μέρες μετά τον φόνο της μητέρας του να υποφέρει από τις Ερινύες που τον καταδιώκουν.

Ο άρρωστος Ορέστης και η αδερφή του Ηλέκτρα, έχουν ξεσηκώσει τη μήνι των Αργείων που ετοιμάζονται να τους καταδικάσουν σε θάνατο. Μόνη τους ελπίδα είναι ο Μενέλαος που έρχεται στο Άργος μαζί με την Ελένη και από τον οποίο ζητούν να μεσολαβήσει για τη σωτηρία τους.

Κι ενώ ο Μενέλαος υπόσχεται να βοηθήσει τον Ορέστη, μεταπείθεται από τον παππού τους, Τυνδάρεω, και δεν παίρνει θέση. Ο Ορέστης παρίσταται με τον πιστό σύντροφό του Πυλάδη στην εκκλησία του Δήμου προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του αλλά δεν καταφέρνει να αλλάξει το αποτέλεσμα της ετυμηγορίας.

Για να εκδικηθούν τον Μενέλαο, ο Ορέστης, η Ηλέκτρα και ο Πυλάδης, σχεδιάζουν τον φόνο της Ελένης και την αρπαγή της κόρης τους, Ερμιόνης. Όμως λίγο πριν το νέο φόνο και την πυρπόληση του παλατιού από τον Ορέστη, εμφανίζεται ως «από μηχανής θεός» ο Απόλλων, ο οποίος σώζει την Ελένη και συμφιλιώνει τους ήρωες ορίζοντας ως μόνο αρμόδιο να αποφασίσει για τη μοίρα τη Ορέστη, για την αθώωση ή την καταδίκη του, το δικαστήριο των θεών στην Αθήνα, τον Άρειο Πάγο.   

 Σημείωμα του σκηνοθέτη:

Πόσο μπορεί να απαγκιστρωθεί από το έγκλημα μια κοινωνία στηριγμένη σ’ αυτό; Τρεις νέοι, ο Ορέστης, η Ηλέκτρα και ο Πυλάδης, κολυμπούν μέσα στη δίνη του αίματος που τους παρασύρει. Θεοί και άνθρωποι έχουν στήσει μια πλεκτάνη μίσους κι εκδίκησης, όπου η αδελφική αγάπη γίνεται συνενοχή, η φιλική σχέση συναυτουργία, η λαϊκή ετυμηγορία θανατική ποινή. Δεν έχει τέλος αυτός ο πόλεμος. Η πόλη θα καεί.

Ο Ευριπίδης γράφει μια τραγωδία για να ξεγυμνώσει την ανθρώπινη ψυχή. Κι όταν συμβεί αυτή η τρομακτική αποκάλυψη, το μόνο που μένει είναι ο από μηχανής θεός, που έρχεται, όπως πάντα, δίχως να τον περιμένει κανείς. Αλλά και κανείς δεν πιστεύει πια τα παραμύθια του.