Η μεγάλη επιτυχία του χειμώνα, που έσπασε τα ταμεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τώρα και σε πανελλήνια περιοδεία!

Ένα υπέροχο νοσταλγικό ταξίδι, στα καλύτερά μας χρόνια!

Μια φαντασμαγορική μουσική παράσταση με υπέροχες εικόνες, νότες, μελωδίες, κείμενα, εντυπωσιακά σκηνικά και φώτα, εμπλουτισμένη με 150 κοστούμια.

Ο Μάκης Δελαπόρτας αφηγείται και ταξιδεύει το κοινό σε εκείνα τα αγαπημένα χρόνια, που ένα πικ-απ, μερικά σαραπεντάρια και λίγο βερμούτ ήταν αρκετά για στηθεί ένα πάρτυ, που ξεκινούσε με ξέφρενες χορευτικές φιγούρες «made in London», για να καταλήξει σε ένα γλυκό, ρομαντικό μπλουζ, στο σαλόνι κάποιου σπιτιού, στην εξοχή ή σ’ ένα ήσυχο ακρογιάλι.

Αγαπημένοι τραγουδιστές μια ολόκληρης εποχής όπως η Μπέσσυ Αργυράκη, η Σοφία Βόσσου, ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, ο Γιώργος Πολυχρονιάδης και ο Λάκης Τζορντανέλλι, με την συμμετοχή του Δημήτρη Κοργιαλά και της Εβελίνας Νικόλιζα, ξαναζωντανεύουν το «Πρώτο μας Πάρτι» και την υπέροχη ατμόσφαιρα των 60ς και 70ς, τότε που κάποιο «Τρελοκόριτσο» με μίνι-ζιπ, έφερνε «Τρικυμία» στην καρδιά ενός «Καζανόβα» της εποχής! Κάποιοι το φώναζαν «Κορίτσι του Μάη», και κάποιοι άλλοι «Μπάμπολα»... Τι κι αν... «Είναι εννιά κι ακόμα περιμένει»; Εκείνος της λέει «Κορίτσι στάσου να σου πω». Γι’ αυτό τον φωνάζουνε... «Τζίνι»….

Για πρώτη φορά λοιπόν, και σε πανελλήνια περιοδεία, συναντώνται επί σκηνής οι πιο αγαπημένες φωνές των περασμένων θρυλικών δεκαετιών σε τραγούδια που αγάπησαν όχι μόνο οι νέοι των ΄60 tees και ‘70 tees, αλλά και οι νέοι όλων των εποχών. Τραγούδια που δεν χαράχτηκαν ανεξίτηλα μόνο στα πυκνά αυλάκια των παλιών βινυλίων, αλλά και στις καρδιές όλων των Ελλήνων.

Θα ακουστούν ακόμη τα τραγούδια: «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο», «ο Αλέξης», «Σε συνάντησα στην πλαζ», «Mammy Blue», «Άνθρωπε αγάπα», «Η άνοιξη», «Χαμένα όνειρα», «Ο τρόπος», «Ξαφνικά μ΄ αγαπάς», «Το κορίτσι του φίλου μου», «Σαν ένα όνειρο», «I who have nothing», «Αγοράζω παλιά», «Αγόρι μου», «Μια σου λέξη», «A casa di Rene», «Τραμοντάνα», «Τζέκις Χαν» και πολλά άλλα….

...Κι ενώ χορεύαμε Beatles με ό,τι φιγούρα προλάβαμε να «ξεσηκώσουμε» από μια αμερικάνικη ταινία που είδαμε προχτές στο σινεμά, κάποιος έβαλε στο πικάπ, το «Destiny»... Παγώσαμε... Τα φώτα χαμήλωσαν... Μια κλεφτή, αναγνωριστική ματιά τριγύρω και βρεθήκαμε αγκαλιά να χορεύουμε μπλουζ, μ’ ένα ποτήρι βερμούτ στο χέρι κι ένα ελαφρύ τσιγαράκι στα κλεφτά. Νιώθαμε το κέντρο του κόσμου... αδιαφορώντας για το αυστηρό βλέμμα της μαμάς της οικοδέσποινας που επιτηρούσε αμείλικτα μην τυχόν και κάποιο ζευγάρι ανταλλάξει φιλί. Ήμασταν το κέντρο του κόσμου. Λες κι ήταν... πεπρωμένο….