Ακολουθώντας τα πρότυπα της αρχαίας τραγωδίας, όπου όλα τα πρόσωπα του δράματος μοιράζονταν σε τρεις υποκριτές, ο Αιμίλιος γίνεται Κρέοντας και Ευριδίκη, η Αθηνά, Αντιγόνη και Τειρεσίας και ο Μιχάλης, Αίμονας, Σκοπός και Ισμήνη. Τα εννιά μέλη του χορού αναλαμβάνουν το ρόλο των αφηγητών της ιστορίας της εμμονικής σχέσης των ηρώων με τα πιστεύω τους που τους οδηγούν στην καταστροφή τους, καθώς ο Κρέοντας είναι  αποφασισμένος να επιβληθεί και η Αντιγόνη αποφασισμένη να πεθάνει. Ανάμεσά τους οι πολίτες παραδομένοι στον φόβο, ψιθυρίζουν κρυφά, αλλά δεν τολμούν να αντιδράσουν, ενώ η πόλη παραμένει ακυβέρνητη.

«Το πραγματικό θέμα της τραγωδίας είναι κάτι περισσότερο από την αντιπαράθεση ανάμεσα στο δίκαιο της πολιτείας και το θεϊκό δίκαιο, ανάμεσα στο θετό και το φυσικό δίκαιο ή ανάμεσα στην εξουσία και τη δικαιοσύνη. Η πραγματική σύγκρουση είναι ανάμεσα στην ιδιωτική επιθυμία και τη δημόσια πραγματικότητα. Σ’ αυτήν την πόλη, όλοι είναι μόνοι. Προσπαθούν να ευτυχήσουν, αλλά δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν γι’ αυτό. Προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους, αλλά διαλέγουν λάθος μέσα. Διότι, όπως λέει ο Τειρεσίας: Δεν ξέρουν οι άνθρωποι. Δεν έμαθαν ποτέ. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκεφτούν... πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό απ’ την ορθοφροσύνη». (Γ.Μπλάνας)