Η φωτιά, όπως την ξέρουμε στη Γη, με τη ζεστή της λάμψη, το πορτοκαλί και το μπλε φως, είναι ένα καθαρά… γήινο φαινόμενο.

Αν προσπαθούσαμε να ανάψουμε φωτιά στη Σελήνη, το θέαμα θα ήταν τελείως διαφορετικό. Όχι μόνο θα ήταν σχεδόν αδύνατο να ανάψει, αλλά ακόμη και αν τα καταφέρναμε, η φλόγα δεν θα είχε χρώμα.

Ο λόγος είναι απλός: η φωτιά χρειάζεται οξυγόνο και στη Σελήνη δεν υπάρχει ατμόσφαιρα. Στη Γη, όταν καίγεται κάτι, τα μόρια οξυγόνου ενώνονται με τα καύσιμα σωματίδια, απελευθερώνοντας ενέργεια με τη μορφή φωτός. Το χαρακτηριστικό πορτοκαλί χρώμα προέρχεται από τα θερμά αέρια και τα αιωρούμενα σωματίδια που εκπέμπουν φως όταν θερμαίνονται.

Στο απόλυτο κενό της Σελήνης, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Ακόμη και αν δημιουργούσαμε ένα τεχνητό, ελεγχόμενο περιβάλλον με οξυγόνο, η φλόγα που θα έβλεπες δεν θα έμοιαζε καθόλου με τη γήινη: θα ήταν σχεδόν διάφανη, χωρίς λάμψη, χωρίς τρεμόπαιγμα, ένα ψυχρό, ασθενές φως που θα έσβηνε αμέσως.

Η απουσία ατμόσφαιρας σημαίνει επίσης πως δεν υπάρχει διάχυση ή διάθλαση του φωτός, γι’ αυτό και το φως του Ήλιου στη Σελήνη είναι σκληρό, χωρίς αποχρώσεις, χωρίς ουρανό.

Έτσι, το «φεγγαρίσιο» πυρ, αντί για το γνώριμο, ζωηρό στοιχείο που φωτίζει τις νύχτες μας στη Γη, θα ήταν ένα σιωπηλό, σχεδόν αόρατο συμβάν, περισσότερο επιστημονικό πείραμα, παρά φλόγα.