Στις 24 Δεκεμβρίου του 1968, παραμονή Χριστουγέννων, η ανθρωπότητα βρέθηκε για πρώτη φορά τόσο μακριά από το σπίτι της όσο ποτέ άλλοτε.

Το πλήρωμα της αποστολής Apollo 8, οι Frank Borman, Jim Lovell και William Ander, έγινε το πρώτο στην ιστορία που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Δεν ήταν απλώς ένα τεχνικό κατόρθωμα· ήταν μια στιγμή που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος έβλεπε τον εαυτό του μέσα στο σύμπαν.

Καθώς το διαστημόπλοιο κινούνταν γύρω από τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, οι αστροναύτες μετέδωσαν ζωντανά εικόνες της σεληνιακής επιφάνειας και, κυρίως, της Γης να ανατέλλει πάνω από τον σεληνιακό ορίζοντα. Η εικόνα αυτή, γνωστή αργότερα ως “Earthrise”, αποκάλυπτε έναν μικρό, εύθραυστο, γαλάζιο πλανήτη να αιωρείται στο απόλυτο σκοτάδι. Για πρώτη φορά, η Γη φαινόταν όχι ως κέντρο των πάντων, αλλά ως ένας από τους αμέτρητους κόσμους του διαστήματος.

Η τηλεοπτική μετάδοση εκείνης της βραδιάς παρακολούθησαν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Σε μια εποχή έντονων κοινωνικών αναταραχών, πολέμων και πολιτικών διχασμών, η εικόνα της Γης από το διάστημα λειτούργησε σχεδόν θεραπευτικά. Ήταν μια σιωπηλή υπενθύμιση ότι, ανεξάρτητα από σύνορα, ιδεολογίες και συγκρούσεις, όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο μικροσκοπικό «σπίτι».

Η αποστολή κορυφώθηκε με ένα απροσδόκητα ανθρώπινο στιγμιότυπο. Πριν κλείσουν τη μετάδοση, οι τρεις αστροναύτες διάβασαν αποσπάσματα από το Βιβλίο της Γένεσης. Δεν ήταν θρησκευτική επίδειξη, αλλά ένας τρόπος να δώσουν λόγια σε ένα βίωμα που ξεπερνούσε την επιστήμη: τη συνειδητοποίηση της δημιουργίας, της αρχής και της θέσης του ανθρώπου μέσα σε κάτι απείρως μεγαλύτερο.

Από εκείνη τη νύχτα, η εξερεύνηση του διαστήματος δεν ήταν πια μόνο ζήτημα τεχνολογίας ή γεωπολιτικής ισχύος. Έγινε φιλοσοφία. Το Apollo 8 δεν πάτησε στη Σελήνη, αλλά έκανε κάτι εξίσου σημαντικό: μας έμαθε να κοιτάμε τη Γη από απόσταση. Και κάπως έτσι, στις 24 Δεκεμβρίου του 1968, η ανθρωπότητα άλλαξε για πάντα την αντίληψή της για το σύμπαν και για τον ίδιο της τον εαυτό.