Παρέμβαση για το θέμα των ωμών δολοφονιών γυναικών από συντρόφους τους που συγκλονίζουν τους τελευταίους μήνες την ελληνική κοινωνία έκανε ο πρωθυπουργός, με άρθρο του στην εφημερίδα Τα Νέα Σαββατοκύριακο.

Στο άρθρο του ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισημαίνει ότι οι γυναικοκτονίες μας αφορούν όλους, πολιτεία, φορείς και πολίτες και πως ο ίδιος «θα συνεχίσει να μάχεται για να εκριζωθούν αυτά τα εγκλήματα από την κοινωνία μας». «Η θέση μας είναι μόνο μία: δίπλα στη γυναίκα, απέναντι στη βία!» τονίζει ο πρωθυπουργός, διευκρινίζοντας πάντως πως χρησιμοποιεί τη λέξη «γυναικοκτονίες» για να προσδιορίσει ακριβέστερα το είδος αυτών των εγκλημάτων, και όχι για να τις ταξινομήσει νομικά, γιατί τότε θα διαχώριζε «την αξία της ανθρώπινης ζωής με μόνο κριτήριο το φύλο ή την ηλικία, υποτιμώντας άλλες, εξίσου απεχθείς πράξεις».

Διαβάστε παρακάτω το άρθρο του πρωθυπουργού για την ενδοοικογενειακή βία και τις δολοφονίες γυναικών:

«Τους τελευταίους μήνες σκιάζουν, δυστυχώς, συχνές ειδήσεις ενδοοικογενειακής βίας και ωμών δολοφονιών γυναικών από τους συντρόφους τους. Πρόκειται για την πιο ανατριχιαστική εκδοχή της αντίληψης ότι ο άνδρας είναι, τάχα, και ιδιοκτήτης όποιας βρίσκεται δίπλα του. Για μία συμπεριφορά εξουσιαστικής επιβολής του πιο δυνατού στον πιο αδύναμο. Και, τις περισσότερες φορές, για την αιματηρή κορύφωση μιας χρόνιας σωματικής και ψυχικής κακοποίησης που έχει προηγηθεί στον οικογενειακό μικρόκοσμο ή στα υπόγεια των διαπροσωπικών σχέσεων.

Κάθε γυναίκα, όμως, είναι η κόρη, η αδελφή, η φίλη μας. Κι ακόμη, η γειτόνισσα με την οποία ανταλλάσσουμε μία “καλημέρα”. Ή η άγνωστη περαστική στον δρόμο μας. Ολες αυτές έχουν, πριν απ’ όλα, δικαίωμα στη ζωή. Οι γυναικοκτονίες, συνεπώς, μας αφορούν όλους. Πολιτεία, φορείς, πολίτες. Γι΄ αυτό και η θέση μας είναι μόνο μία: δίπλα στη γυναίκα, απέναντι στη βία! Ως πατέρας δύο κοριτσιών και σύζυγος, λοιπόν, πρώτος εγώ συμμερίζομαι την αγανάκτηση που προκαλούν αυτά τα εγκλήματα. Και ως πρωθυπουργός θα συνεχίσω να μάχομαι για να εκριζωθούν από την κοινωνία μας.

Μπορεί η Ελλάδα να βρίσκεται πολύ κάτω απ’ τον ευρωπαϊκό μέσο όρο σε αυτόν τον δείκτη της φρίκης. Μπορεί, επίσης, να μην πρόκειται για μια νέα μορφή εγκλήματος, καθώς, άλλοτε, τα περιστατικά αυτά ονομάζονταν – κακώς – «εγκλήματα πάθους». Εξωραΐζαμε, έτσι, τον θύτη και τα κίνητρά του, κάνοντας αόρατο για δεύτερη φορά το θύμα. Ο όρος, επομένως, είναι κοινωνικά και πολιτικά χρήσιμος. Διότι καταδεικνύει με την έμφαση που απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί ένα παλιό έγκλημα. Αλλά υπογραμμίζει με νέους όρους και μία διαχρονική αδικία απέναντι στις γυναίκες.

Τα στοιχεία, ωστόσο, μαρτυρούν πως η απειλή πολιορκεί, πλέον, και τη δική μας χώρα: τα 10 τελευταία χρόνια είχαμε 10 γυναικοκτονίες ετησίως. Και μέσα στο 2022 θρηνούμε, ήδη, 7 επιβεβαιωμένα περιστατικά με γυναίκες – θύματα. Πρόκειται, λοιπόν, για πρόβλημα παγκόσμιο, διαρκές και διαταξικό. Που η πανδημία επέτεινε σε όλες τις χώρες. Και το οποίο απαιτεί μόνιμη στρατηγική. Διεθνή ανταλλαγή εμπειρίας. Και ενιαία κοινωνική απάντηση. Μακριά από εύκολα συνθήματα, επιπόλαιες προσεγγίσεις και ανέξοδες κομματικές πατρωνίες.

Εξηγούμαι: χρησιμοποιώ τη λέξη «γυναικοκτονίες» για να προσδιορίσω ακριβέστερα το είδος αυτών των εγκλημάτων – και όχι, προφανώς, για να τις ταξινομήσω νομικά. Γιατί τότε θα διαχώριζα την αξία της ανθρώπινης ζωής με μόνο κριτήριο το φύλο ή την ηλικία, υποτιμώντας άλλες, εξίσου απεχθείς πράξεις. Οπως την εξόντωση ενός μικρού παιδιού ή τον φόνο ενός ανήμπορου γέροντα. Αλλωστε, το όνομα ενός αδικήματος ούτε το αποτρέπει ούτε το τιμωρεί. Πολύ περισσότερο, που ο Ποινικός Κώδικας τον οποίο αλλάξαμε και ψηφίσαμε προβλέπει, πλέον, ισόβια για τέτοια εγκλήματα.

Αξίζει, συνεπώς, να μας απασχολήσουν κυρίως τα κίνητρα και το περιβάλλον μέσα στο οποίο δρομολογούνται οι γυναικοκτονίες. Αλλά με τρόπο νηφάλιο. Ωστε οι αρχές του Κράτους Δικαίου να μην υποτάσσονται στις εντυπώσεις της επικαιρότητας. Από την πλευρά της, η Πολιτεία δίνει τις πρώτες απαντήσεις της: τα 44 Συμβουλευτικά Κέντρα έχουν βοηθήσει έως τώρα 44.200 γυναίκες με προβλήματα στο σπίτι. Σχεδόν 4.000 γυναίκες και παιδιά φιλοξενήθηκαν σε 19 δομές που λειτουργούν σε ισάριθμες πόλεις. Και η “γραμμή SOS” 15900 παρέχει άμεση συμπαράσταση, όλο το 24ωρο.

Ταυτόχρονα, ιδρύθηκαν 6 Γραφεία σε αστυνομικά τμήματα, με 90 εκπαιδευμένα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. και αποκλειστικό προσανατολισμό την ενδοοικογενειακή βία. Μόνο στο πρώτο 7μηνο του 2022, και ύστερα από σχετικές επιχειρήσεις, οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη 5.141 δικογραφίες. Ενώ περισσότεροι από 1.200 αστυνομικοί πήραν μέρος σε ειδικά σεμινάρια για εγκλήματα αυτής της κατηγορίας. Με άλλα λόγια, τη φροντίδα των αθώων γυναικών συνοδεύει η τιμωρία των ένοχων ανδρών. Αλλά και στον τομέα αυτόν τα βήματα που απομένει να γίνουν είναι πολλά…

Η ζωή αποδεικνύει, πάντως, ότι η καταστολή είναι η μία μόνο όψη της αντιμετώπισης της έμφυλης βίας. Χρειάζεται διαρκής δουλειά και σε πολλά επίπεδα. Γι’ αυτό και το ίδιο πνεύμα προστασίας της γυναίκας διαπερνά οριζόντια όλες τις επιλογές μας: από την καθιέρωσή της στην Εργασία, ώστε να κινηθεί αυτόνομα και στην Κοινωνία, μέχρι το Ολοήμερο Σχολείο ή τις Νταντάδες της Γειτονιάς, ώστε να διευκολυνθεί και στην καθημερινή ζωή της. Και από τις ρυθμίσεις που τη θωρακίζουν στο παρόν έως τα μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης που ωριμάζουν τις νέες γενιές στο μέλλον.

Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα κανείς δεν αρνείται ότι κάθε κρατική δράση μοιάζει μικρή μπροστά στις ανάγκες που μεγεθύνονται. Θα πρέπει, όμως, και να αναγνωρίσει πως η οργανωμένη Πολιτεία είναι εδώ! Αφουγκράζεται, δρα και προσπαθεί! Οπως και κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί το μονοπώλιο της ευαισθησίας, που προσωπικά διακρίνω σε όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Ελληνες. Σε αυτήν απευθύνονται, άλλωστε, οι σκέψεις που καταθέτω. Προς προβληματισμό και συζήτηση. Οχι μόνο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Αλλά και μέσα σε κάθε οικογένεια, σε κάθε παρέα.

Γιατί μία κοινωνία οφείλει να βλέπει κατάματα τα προβλήματά της ακόμη και αν πρέπει να στραφεί με τόλμη στον καθρέφτη της. Να συνειδητοποιεί ευθύνες, να κατανέμει ρόλους και να κρίνει αποτελέσματα. Αναλαμβάνοντας, ωστόσο, και η ίδια δράση στο μέτωπο της καθημερινότητας. Πώς; Σπάζοντας την ένοχη αδιαφορία και τη συνένοχη σιωπή. Καταγγέλλοντας την αδικία δίπλα μας. Απλώνοντας το χέρι σε όποια γυναίκα απειλείται. Και, βέβαια, διαπαιδαγωγώντας το περιβάλλον γύρω μας σε μία κουλτούρα ισότητας και δικαιωμάτων για όλους.

Οσο για τα κόμματα, θεωρώ ότι πέρα από την ονοματοδοσία είναι αναγκαίο να τα απασχολήσει κυρίως η ουσία του προβλήματος. Στον δημόσιο διάλογο, λοιπόν, ας συμφωνήσουμε στον όρο “γυναικοκτονία”, αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να προσδιορίζει εκείνη το βάρος κάθε ανθρωποκτονίας. Και ας προσεγγίσουμε τις αιτίες της απειλής και τις συνθήκες που τη διαμορφώνουν. Θα ήταν γόνιμο να ακουστούν οι θέσεις όλων. Ομως ολοκληρωμένα και τεκμηριωμένα. Η κυβέρνηση κάνει ήδη πράξη τις δικές της. Μένει έτοιμη, ωστόσο, να υιοθετήσει κάθε άλλη πρόταση ευθύνης».