Μετά τη θερμή ανταπόκριση που συνάντησε από το κοινό την περασμένη άνοιξη, επιστρέφει για 2η χρονιά.

Σ’ έναν χώρο, δύο άνθρωποι, έχουν ανάγκη να αναπνεύσουν μαζί με άλλους ανθρώπους. Να επικοινωνήσουν. Το θέμα της συζήτησης, η πραγματικότητα, η ζωή τους τώρα. Ποια είναι αυτά που λέγονται και ποια είναι αυτά που κρύβονται; Ψαχουλεύουν το παρόν, «γελώντας άγρια εν τω μέσω αδυσώπητης θλίψης, εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν». 
«Πάντα να αναπνέεις. Αυτή είναι η βάση της ζωής. Η αναπνοή. 
Αν δεν αναπνέεις, πεθαίνεις».
«Εδώ και χρόνια, σηκώνομαι κάθε πρωί και συνεχίζω τη ζωή μου προσπαθώντας να είμαι αξιοπρεπής, ικανός, χρήσιμος, σωστός. Τίποτα απ’ αυτά δεν έχει κάποια σημασία».
«Θέλω να νιώσω χαρά. Θέλω να ξανανιώσω τη χαρά της ζωής. Θέλω η χαρά μου να μοιάζει… έτσι».

Οι δύο ηθοποιοί και οι προσωπικότητές τους συνομιλούν, απευθύνονται, λέγοντας αλήθεια, μεταδίδουν την προσωπική τους ιστορία. Οι σιωπές, οι παύσεις και οι παραφωνίες, όπου χρειάζονται, είναι πάντα ωφέλιμες, μέρος της ιστορίας. Προς την απλότητα, το παιχνίδι, την ελευθερία, τη ζωή.