Το Θέατρο OLVIO παρουσιάζει ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, το «Tango» του Σλάμοβιρ Μρόζεκ, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζήπαπά.

Το “Τάνγκο” πρωτοπαίχτηκε στο Βελιγράδι το 1965, ενώ στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1972 από το θίασο του Νίκου Κούρκουλου στο θέατρο Αλάμπρα, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου. Θεωρείται το πιο φιλόδοξο έργο του Μρόζεκ.

Ένα έργο που μας προειδοποιεί για τον κίνδυνο που απειλεί την ανθρωπότητα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. O θρίαμβος του ωστόσο, οφείλεται στην παράσταση που δόθηκε στη Βαρσοβία από τον θίασο του Έρβιν Άξερ, μία παράσταση που θεωρείται η πραγματική Πρεμιέρα. Η εντύπωση που προκάλεσε η παράσταση αυτή έχει χαρακτηριστεί σαν το πιο εκρηκτικό γεγονός της θεατρικής ιστορίας της Πολωνίας εδώ και μισό αιώνα.

Το έργο

O Άρθουρ, ο νεαρός ήρωας του έργου, έχει μεγαλώσει σε έναν κόσμο χωρίς αξίες. Ο πατέρας του είναι ένας μέτριος καλλιτέχνης που αναλώνεται σε μάταια και αμφιβόλου ποιότητας, πρωτοποριακής υφής θεατρικά πειράματα. Η μητέρα του πλαγιάζει με τον αγροίκο Έντι που περιφέρεται μέσα στο ακατάστατο σπίτι. Υπάρχει μία γιαγιά που διατάσσεται κατά καιρούς να ξαπλώνει στο νεκροσέντουκο του μακαρίτη άντρα της. Υπάρχει επίσης και ένας θείος με τρόπους τζέντλεμαν και με κλούβιο κεφάλι.

Ο Άρθουρ λαχταρά για πρότυπα, για κανόνες συμπεριφοράς, αξιοπρέπεια και τάξη. Προσπαθεί να πείσει την ξαδέρφη του Άλα να τον παντρευτεί ακολουθώντας την παράδοση και τις παλιές συνήθειες.  Όταν ο Άρθουρ καταλαβαίνει πως η παλιά τάξη δεν μπορεί να επιβληθεί με τη βία, μεθάει. Οι αξίες του παρελθόντος έχουν καταστραφεί και δεν μπορούν να αποκατασταθούν με τη βία. Τι απομένει τότε; Η βία αυτή καθαυτή. Ουσιαστικά, αποτελεί μία πικρή επίθεση ενός νέου προς την παλιότερη γενιά που έχει βυθίσει τη χώρα στον πόλεμο, στην κατοχή και τον αφανισμό.

Ο χορός Τάνγκο εδώ συμβολίζει την αρχική παρόρμηση για εξέγερση. Γιατί όταν ακόμη ήταν ένας καινούργιος και τολμηρός χορός, οι γονείς του Άρθουρ μαχόταν για το δικαίωμα να τον χορέψουν. Στο τέλος του δρόμου, όταν η εξέγερση ενάντια στις παραδοσιακές αξίες έχει καταστρέψει κάθε αξία και δεν μένει τίποτε άλλο πέρα από την ωμή δύναμη του Έντι, το Τάνγκο χορεύεται πάνω στα ερείπια του πολιτισμένου κόσμου.

Ο Μρόζεκ με τα μέσα του γκροτέσκ και της φάρσας ζωντάνεψε στα έργα του και ειδικά στο “Τάνγκο” τη σύγκρουση ανάμεσα στον Άνθρωπο και την Ισχύ, ανάμεσα στο Πνεύμα και τη Βία. Ο Μρόζεκ κατέκτησε με το “Τάνγκο” σημαντικότατη θέση πλάι στους κορυφαίους δραματουργούς του πρωτοποριακού θεάτρου και εδραίωσε τη φήμη του σε όλο τον κόσμο.  Το ¨Τάνγκο” είναι αναμφισβήτητα το πιο συζητημένο θεατρικό κείμενο από όσα πέρασαν από την Ανατολή στη Δύση τα τελευταία χρόνια και οπωσδήποτε ένα από τα αξιολογότερα μεταπολεμικά έργα του παγκόσμιου θεάτρου.

Η εικαστική προσέγγιση της παράστασης είναι εμπνευσμένη από την αισθητική του ζωγράφου Otto Dix. (φωτό)