Μία site specific παράσταση για τη ζωή και το έργο του Λευτέρη Βογιατζή αποκλειστικά στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Μια βιωματική εμπειρία όπου οι θεατές ανακαλύπτουν τα ίχνη και την παρουσία του δικού μας Λευτέρη μέσα σε όλο τον χώρο του θεάτρου του, σε ένα θέαμα που συνδυάζει θέατρο, κινηματογράφο και πολυμέσα, με τη συμμετοχή πολλών συνεργατών του. Με την multimedia αυτή παράσταση, το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων ανοίγεται στις νέες τεχνολογίες επιδιώκοντας να μυήσει και τις νεότερες γενιές στο έργο του Λευτέρη Βογιατζή, με τα πλέον επίκαιρα μέσα.

Στο Hommage εικόνες, ντοκουμέντα, ήχοι, βιντεο-προβολές, αρχειακό υλικό του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων, αποσπάσματα από τις παραστάσεις του, αναμνήσεις και συνεντεύξεις, εμπλέκονται σε μία σύνθεση. Ο χώρος του θεάτρου γίνεται ένας ζωντανός χάρτης αναμνήσεων, φαντασίας και ερμηνείας, μέσα από ένα multimedia θέαμα.

ΚΡΙΤΙΚΗ του Γιώργου Σαρηγιάννη για το #hommage 

........Δεν ήξερα ούτε τ’ όνομά του. Τον έβλεπα εδώ και χρόνια να τρέχει δώθε-κείθε στο Θέατρο «Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής» και να φροντίζει τα τρέχοντα, να λύνει προβλήματα, να εξυπηρετεί… Ευγενής, λιγομίλητος, διακριτικός… -σχεδόν αόρατος. Δυο-τρεις κουβέντες μόνο είχα ανταλλάξει μαζί του. Πίστευα ότι απλώς εργάζεται σ’ αυτό το θέατρο. Μετά τον είδα στη σκηνή -ηθοποιός.

Χρειάστηκε να φτάσει η φετινή σεζόν για να μάθω ότι λέγεται Σπύρος Αλιδάκης. Ότι είχε δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη πλάι στον Λευτέρη Βογιατζή. Κι ότι, μετά το θάνατο του, συνέχισε, ως διευθυντής του θεάτρου. Φέτος, ο Σπύρος Αλιδάκης ετοίμασε στο χώρο αυτό το «Hommage». Μια παράσταση αφιέρωμα, φόρο τιμής στη άσβεστη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή. Μια multimedia παράσταση, μια εγκατάσταση, όπου οι μνήμες απ’ τις παραστάσεις μπλέκονται γλυκά, ονειρικά, συνειρμικά, με καλεσμένο, για κάθε Δευτερότριτο που παίζεται, ένα συνεργάτη του Λευτέρη -ηθοποιούς κυρίως-, ο οποίος μιλάει για ’Κείνον, αυτοσχεδιάζει, θυμάται -κάνει ελεύθερα αυτό που νομίζει καλύτερο.

Πήγα τη βραδιά που καλεσμένη ήταν η Αμαλία Μουτούση. Και συγκινήθηκα. Ο Λευτέρης ήταν εκεί.

Μπράβο στον Spiros Alidakis, έναν νέο άνθρωπο του θεάτρου, που ’κανε ό,τι καλύτερο για να τις (ανα)δημιουργήσει τις εικόνες αυτές, να μας γεννήσει τους συνειρμούς αυτούς.