Ο Τέλλος Άγρας, πιο γνωστός ως Καπετάν Άγρας, ήταν από τις πιο ηρωικές φυσιογνωμίες του μακεδονικού Αγώνα. Ο θάνατός του και η προδοσία των Βουλγάρων, φανάτισε τους Έλληνες αντάρτες, που συνέχισαν τον αγώνα τους με ακόμη μεγαλύτερη ένταση.

Γεννήθηκε με το όνομα Σαράντος Αγαπηνός το 1880 στο Ναύπλιο. Ο πατέρας του ήταν εφέτης και καταγόταν από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Στα 21 αποφοίτησε από την Σχολή Ευελπίδων και υπηρέτησε στην φρουρά της Αθήνας σαν υπολοχαγός. Η φρουρά της Αθήνας μάλλον ήταν βαρετή γι’ αυτόν και λίγους μήνες μετά κατατάχθηκε ως εθελοντής στα σώματα που πολεμούσαν τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες στην οθωμανοκρατούμενη Μακεδονία.

Πολέμησε στην περιοχή του Βερμίου κατά κύριο λόγο, ενώ το 1906 έγινε αρχηγός στρατιωτικού σώματος. Η συνεισφορά του στην μάχη για το οχυρό των Βουλγάρων στην βαλτώδη λίμνη των Γιαννιτσών ήταν τεράστια.

Τον Νοέμβριο του 1906, στις 14 Νοεμβρίου, ο Καπετάν Άγρας τραυματίζεται όταν αυτός και οι άντρες του δέχθηκαν επίθεση από το απόσπασμα του Βούλγαρου κομιτατζή, Αποστόλ Πετκόφ. Μεταφέρθηκε στην Θεσσαλονίκη όπου και νοσηλεύτηκε για περίπου δυο μήνες. Στις αρχές του 1907 επέστρεψε αλλά η κατάσταση της υγείας του χειροτερεύει, όταν θα προσβληθεί από ελονοσία. Το κέντρο του Μακεδονικού Αγώνα στην Αθήνα διέταξε την αντικατάστασή του από τον Καπετάν Αμύντα (Νικόλαος Δουμπιώτης). Πριν όμως φύγει από την περιοχή ο Καπετάν Άγρας θέλησε να συναντηθεί με τους αρχηγούς των βουλγαρικών τμημάτων.

Ο Καπετάν Άγρας θέλησε λοιπόν να συναντηθεί με τους Κασάπσκι και Ζλάταν, με σκοπό είτε να τους εξαγοράσει είτε να τους πείσει πως θα ήταν προς το συμφέρον τους αν πολεμήσαν μαζί τους Τούρκους, Έλληνες και Βούλγαροι.

Του ζήτησαν να συναντηθούν σε ουδέτερο έδαφος και παρά την αντίδραση των Ναουσαίων προκρίτων, εκείνος δέχτηκε. Πήρε σαν συνοδεία τον Αντώνη Μίγκα που ήταν της απόλυτης εμπιστοσύνης του και πήγε στην συνάντηση. Οι Βούλγαροι όμως παρά τις διαβεβαιώσεις που έδωσαν, συνέλαβαν και τους δυο και τους διαπόμπευσαν για 7 ημέρες, περιφέροντάς τους στα βουλγαρικά χωριά της περιοχής.

Στις 7 Ιουνίου του 1907, οι κομιτατζήδες θα τον κρεμάσουν από μια καρυδιά στο χωριό Τέχοβο. Ο θάνατός του φανάτισε τους Έλληνες αντάρτες, γεμίζοντάς τους με οργή και αγανάκτηση για την προδοσία των Βουλγάρων. Με τον θάνατό του, ο Μακεδονικός Αγώνας εντάθηκε. Οι δυο κομιτατζήδες που ενεπλάκησαν στον απαγχονισμό σκοτώθηκαν αργότερα από Έλληνες αγωνιστές. Το κλαδί απ’ όπου κρεμάστηκε φυλάσσεται ως ιερό κειμήλιο στην Έδεσσα, ενώ η ιστορία του έγινε γνωστή από τι μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, «Τα Μυστικά του Βάλτου».