Υπάρχει μια γειτονιά στο Μανχάταν, που κάποτε φιλοξενούσε τα πιο πλούσια σπίτια. Βλέπετε το Χάρλεμ είναι ουσιαστικά ένας λόφος. Ωστόσο, οι υπηρέτες των αριστοκρατών μάζεψαν στη γύρω συνοικία τις οικογένειές τους. Όλα τα σόγια τους. Η φτώχεια συνήθως δεν είναι καλός σύμβουλος.
Και το Χάρλεμ με τα χρόνια υποβαθμίστηκε. Τα πλούσια σπίτια έδωσαν τη θέση τους στα γκέτο, που μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90 ήταν απλησίαστα. Αργότερα εμφανίστηκαν ξανά πιο πλούσια σπίτια και το Χάρλεμ, τουλάχιστον τις πρωινές ώρες, είναι αρκετά ασφαλές.
Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, το μενού είχε μόνο φτώχεια, συμμορίες και μπάσκετ. Οι κάτοικοι των γκέτο είχαν λίγες διεξόδους. Δεν έφταιγαν αυτοί. Το κράτος δουλεύει με τέτοιο τρόπο ώστε να τους στρέφει όσο περισσότερο μπορεί στην ανάγκη της παρανομίας, με σκοπό να διατηρεί τις φυλετικές του ανισότητες, γιατί έτσι συμφέρει το αφήγημά του. Υπάρχουν, ευτυχώς, πολλοί κάτοικοι από τα γκέτο που καταφέρνουν να αλλάξουν τη ζωή τους. Αλλά οι περισσότεροι μένουν εκεί, τους απορροφούν πλήρως, θέλουν δε θέλουν.
Σε αυτά τα γκέτο, το μπάσκετ είναι μια διέξοδος. Όχι μόνο για να φτάσεις να βγάζεις χρήματα από αυτό. Υπάρχουν χιλιάδες Αμερικανοί μπασκετμπολίστες που ζουν από αυτό, είτε στο NBA, είτε σε πιο μικρές λίγκες των ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την Ασία. Είναι διέξοδος γιατί έτσι ξεσκάνε, ξεφεύγουν, κοινωνικοποιούνται, έχοντας αναπτύξει μια κουλτούρα street basketball που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό αν δεις τα κατορθώματά τους, που ουδεμία σχέση έχουν με έναν αγώνα όπως τον ξέρουμε. Τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν για τα πιο απίθανα πράγματα, με τους κάτοικους των γκέτο που παίζουν καθημερινά μπάσκετ να αναπτύσσουν ικανότητες που ούτε καν τις φανταζόμαστε.
Μια περίπτωση σαν αυτή ήταν ενός ανθρώπου που υπήρξε γνήσιο παιδί του Χάρλεμ. Το όνομά του εκεί είναι ιερό. Οι ικανότητες που είχε αναπτύξει ήταν ζογκλερικές. Κάρφωνε με δυο μπάλες στην μπασκέτα, ενώ το άλμα του ήταν μαγικό, μιας και έφτανε μετά βίας το 1,85μ. Μπορούσε να μαζέψει ένα νόμισμα από την κορυφή του ταμπλό. Στη σφαίρα του μύθου, κάποιοι έλεγαν πως άφηνε και ρέστα.
@wikipedia.org
Ο Doctor J, κατα κόσμον Julius Erving, θρύλος των παρκέ και πρωταθλητής με τους Philadelphia 76ers το 1983, όταν τον ρωτούσαν ποιοι είναι οι καλύτεροι παίκτες του μπάσκετ, προτιμούσε να απαντά με ονόματα που είχε δει να παίζουν στους δρόμους. Αυτό το αγόρι από το Χάρλεμ ήταν μέσα στους 5 αγαπημένους του. Ο μέχρι πρότινος πρώτος σκόρερ στην ιστορία του NBA, πριν τον ξεπεράσει ο LeBron James, Kareem Abdul Jabar, είπε το δικό του όνομα πάνω από Jordan, Bird, Erving και Magic. Earl «The GOAT» Manigault.
Αν είστε σινεφίλ και λάτρεις των sports movies, υπάρχει μια ταινία για τη ζωή του, που έχει τίτλο «Rebound» με πρωταγωνιστές δυο τεράστιους ηθοποιούς, τον Don Cheadle και τον Forrest Whitaker. Όχι ντοκιμαντέρ, ταινία μυθοπλασίας. Αλλά εδώ δεν χρειάστηκε κάποιος να πλάσει τον μύθο του Manigault. Αυτός ήταν πλασμένος στους δρόμους και στα basketball courts του Χάρλεμ, μέσα στα σπίτια, τα στόματα και τη φαντασία των ανθρώπων που των έζησαν και κλήθηκαν να περάσουν το όνομά του στις επόμενες γενιές, ώστε να κερδίσει με το σπαθί του την αθανασία και να μπει το όνομα του ανάμεσα στους θεούς του μπάσκετ.
Εκεί στο Rucker Park, αν μπορέσεις ποτέ να μιλήσεις με το τσιμέντο ή με τον κόσμο που ξημεροβραδιάζεται στα γήπεδα, με την ελπίδα είτε κάποιος να τον ανακαλύψει και να του δώσει μια ευκαιρία, είτε να κερδίσει κανένα στοίχημα σε κανένα μονό ή κάποιο 3 on 3, τότε θα υπάρχουν πολλά ονόματα που θα σου πουν για τους θρύλους που άφησαν ανεξίτηλο το όνομα τους στη γειτονιά. Κάθε γκέτο άλλωστε έχει και τους δικούς του ήρωες. Το όνομα του Earl Manigault ξεχωρίζει ακόμα. Ακόμα και οι μικρότεροι τον γνωρίζουν. Και αυτό γιατί ο κόσμος δεν τον ξέχασε ποτέ, μιας και ο The GOAT, έκανε τα πάντα γι' αυτούς και για τη γειτονιά τους, ακόμα και όταν βρήκε κάποια στιγμή τον πάτο στη ζωή του.
O Manigault δεν έπαιζε μόνο στον δρόμο, όπου προπονούνταν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έπαιζε και για την ομάδα του λυκείου Benjamin Franklin, όπου είχε μέσο όρο 24 πόντους και 11 ριμπάουντ. Στο γυμνάσιο το ρεκόρ του έκανε να ξεπεραστεί πολλά χρόνια, όταν σε έναν αγώνα πέτυχε 57 πόντους. Ωστόσο κάπου εκεί, το γκέτο έκανε το θαύμα του. Η μπίλια έκατσε εκεί που ποντάρει το κράτος και όσοι συντηρούν τις δομικές θεωρίες περί φυλών. Στα ναρκωτικά ή σε οποιοδήποτε είδος παρανομίας.
Κάπου στο λύκειο, έμπλεξε αρχικά με μαριχουάνα και ξεκίνησε να χάνει μαθήματα. Τον έδιωξαν και πήγε να τελειώσει στο σχολείο στη γενέτειρα του, στη Βόρεια Καρολίνα. Και εκεί είχε μέσο όρο 31 πόντους και 13 ριμπάουντ. Ξεκίνησε και το κολέγιο το 1964, αλλά τα παράτησε γρήγορα για να επιστρέψει στο αγαπημένο του Χάρλεμ. Όταν κάτι σε αναδεικνύει και ταυτόχρονα σε καταστρέφει, είναι από μόνο του εθισμός άλλωστε. Γι' αυτόν ο εθισμός ήταν τα γήπεδα του Χάρλεμ και ότι τα συνόδευε.
Ξεκίνησε την ηρωίνη. Πέρασε σχεδόν 1,5 χρόνο στη φυλακή και όταν βγήκε δοκιμάστηκε για το ABA αλλά δεν τα κατάφερε. Απέρριψε την προσφορά των Harlem Globetrotters και ξεκίνησε το The Goat Tournament, ένα τουρνουά μπάσκετ όπου αναδείχθηκαν μετέπειτα θρύλοι του αθλήματος όπως ο Bernard King, ίνδαλμα των Knicks τη δεκαετία του '80 και ο Mario Elie, 3 φορές πρωταθλητής του NBA, με Houston Rockets (2) και San Antonio Spurs.
Αλλά ο εθισμός του στην ηρωίνη επανήλθε. Μπήκε ξανά φυλακή για μια διετία, μέχρι το 1979 και όταν βγήκε, πήρε τους δυο γιους του και πήγαν στο Τσάρλεστον, μακριά από τα ναρκωτικά. Αλλά είπαμε, έβλεπε το Χάρλεμ στον ύπνο του, δεν γινόταν να μείνει για πολύ μακριά του. Ούτε αυτός, ούτε το Χάρλεμ.
Μόλις επέστρεψε περίπου έναν χρόνο αργότερα, διοργάνωσε το τουρνουά «Walk Away From Drugs» για τα παιδιά του Χάρλεμ, με σκοπό να τα εμποδίσει να κάνουν τα ίδια λάθη που έκανε εκείνος. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν αφιερωμένα στα παιδιά του Χάρλεμ, που κάθε μέρα στο γήπεδο προσπαθούσε να τους μάθει όσα περισσότερα μυστικά μπορούσε για τη μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του: το μπάσκετ.
Κατάφερε να κάνει κάτι που λίγοι κάνουν ύστερα από σοβαρό εθισμό σε ναρκωτικές ουσίες. Να το ξεπεράσει και να επιστρέψει ώστε να λυτρωθεί. Υπήρξαν πολλές φορές που άνθρωποι με εθισμούς ανέφεραν ότι κάτι τους κράτησε μακριά από το να κατρακυλήσουν ξανά. Και αυτό ήταν η αγάπη. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Για τον The GOAT δεν ήταν απλά το μπάσκετ, ήταν η κουλτούρα του μπάσκετ μέσα στα γκέτο. Όλοι το βλέπουν σαν φως, κάποιοι το ακολουθούν μέχρι το τέρμα, ενώ άλλοι το βλέπουν και τυφλώνονται. Εκείνος έκανε και τα δυο, θέλοντας να προλάβει μέχρι να φύγει από τη ζωή μόλις στα 53 του χρόνια από καρδιά, να δείξει αυτό το φως σε παιδιά που ήθελαν να το ακολουθήσουν, αλλά και σε εκείνα που τυφλώθηκαν. Για να τους πει ότι ακόμα και αν το φως σε τυφλώσει αρχικά, κάποια στιγμή το συνηθίζεις, το ίδιο και το σκοτάδι, που όμως δε θα σε αφήσει ποτέ να δεις τίποτα καθαρά.
Όσο για το GOAT, υπάρχουν πολλές θεωρίες από που προήλθε ως παρατσούκλι. Ο ίδιος είχε κάποτε δηλώσει στους New York Times ότι το πήρε όταν ένας καθηγητής συνήθιζε να προφέρει το όνομά του ως Mani-Goat. Μια άλλη θεωρία λέει ότι τον φώναζαν Goat επειδή ήταν ήσυχος σαν κατσικάκι, ενώ κάποια άλλη λέει πως του το κόλλησαν επειδή πήδαγε σαν αγριοκάτσικο μέσα στο γήπεδο. Η πιο δημοφιλής όμως είναι ότι το The GOAT σημαίνει Greatest of All Time και παρόλο που δεν είναι σαφές από που προήλθε, επικράτησε.
Υπάρχει ένα πάρκο στη West 99th Street στο Μανχάταν που ονομάζεται «Goat Park». Είναι εκεί που η βασιλεία του Earl Manigault κρατά ακόμα, 27 χρόνια μετά τον θάνατό του. Το πάρκο δεν φτιάχτηκε γιατί ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών στο μπάσκετ. Ήταν γιατί οι γειτονιές χρειάζονται ήρωες. Ήρωες που θα γλιτώσουν τους εαυτούς τους από το γκέτο, χωρίς να φύγουν από αυτό. Ήρωες που αν πέσουν, θα ξέρουν πως να σηκωθούν. Ήρωες που θα σώσουν έστω και ένα παιδί από τη φυλακή, τα ναρκωτικά και όλα όσα κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι είναι ο μοναδικός τους προορισμός στη ζωή.
Αν κάποιοι αμφιβάλλετε ότι είναι ο GOAT και έχετε κάποιον άλλον στο μυαλό σας, να έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας, ότι το μπάσκετ στις ΗΠΑ είναι ότι το ποδόσφαιρο στη Βραζιλία. Η μοναδική διέξοδος. Και πριν μπουν στα παρκέ, οι παίκτες παίζουν στις αλάνες ένα μπάσκετ με διαφορετικούς κανόνες, με ένστικτο επιβίωσης. Εκεί ο Earl Manigault ήταν και θα είναι για πάντα ο «The GOAT»...
