Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος υπήρξε ένας χαρισματικός ηθοποιός και ένας εξαιρετικός δάσκαλος υποκριτικής. Όσοι τον γνώρισαν, συνάδελφοι και μαθητές, είχαν να λένε για το ήθος του, την αυτογνωσία του και για το πόσο αφοσιωμένος ήταν στην τέχνη του.
Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 15 Νοεμβρίου του 1920. Σπούδασε αρχικά στην Νομική Αθηνών, αλλά ήθελε να περάσει και από την δραματική σχολή, πρώτα του Εθνικού Θεάτρου και ύστερα του Θεάτρου Τέχνης. Με το τελευταίο έκανε ντεμπούτο το 1942, παίζοντας πλάι στον δάσκαλό του Κάρολο Κουν, στην παράσταση του Ίψεν «Οι Αγριόπαπιες». Στην κατοχή πήρε μέρος στην Αντίσταση με το ΚΚΕ.
Παρέμεινε στο Θέατρο Τέχνης μέχρι το 1949, ερμηνεύοντας περισσότερους από 30 ρόλους οι οποίοι και τον καθιέρωσαν στο ελληνικό θέατρο. Το 1950 πρωταγωνίστησε στην κωμωδία των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου «Ανώμαλος Προσγείωσις», παίζοντας τον ρόλο του υπουργού Μαυρογιαλούρου, έναν ρόλο που οι μεταγενέστεροι γνωρίζουμε από την ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Την ίδια χρονιά προσελήφθη και στο Εθνικό Θέατρο όπου ενσάρκωσε ρόλους σε παραστάσεις – σταθμούς, όπως «Άνθρωποι και Ποντίκια», «Τρεις Αδελφές», «Βυσσινόκηπος» κ.α., με τα περισσότερα να σκηνοθετούνται από τον Κουν.
Την σεζόν 1953-54 φτιάχνει τον δικό του θίασο ενώ τα επόμενα χρόνια θα ξαναπεράσει από το Θέατρο Τέχνης αλλά και το Εθνικό. Το 1958 είναι σταθμός στην καριέρα του αφού ιδρύει το «Νέο Θέατρο», όπου ανέβασε μεταξύ άλλων την παράσταση «Τα Δέντρα Πεθαίνουν Όρθια» η οποία άφησε εποχή, αλλά κι την παράσταση «Αθάνατη Πολυαγαπημένη» όπου ο ρόλος του ως Μπετόβεν συζητήθηκε πολύ έντονα εκείνη την εποχή. Η πολιτεία θα τον βραβεύσει με τον Χρυσό Σταυρό του Αγίου Γεωργίου για την προσφορά του. Το εγχείρημα του έμεινε ζωντανό για 8 χρόνια μέχρι το 1966.
Το 1967, με την έλευση της Χούντας, ο κομμουνιστής Βασίλης Διαμαντόπουλος πήρε την απόφαση να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι. Δεν έμεινε όμως για πολύ. Επέστρεψε το 1970 και αφού πέρασε από το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος βοήθησε τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο να ιδρύσει το θέατρο «Σάτιρα». Μαζί όμως έγραψαν ιστορία το 1972. Η τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος», έγινε ορόσημο για την ελληνική τηλεόραση με τον αντιδικτατορικό της χαρακτήρα, αφού με τους έξυπνους αντικαθεστωτικούς διαλόγους, η σειρά απέκτησε μια τεράστια δημοφιλία ανάμεσα στο ελληνικό κοινό.
Δεν παράτησε ποτέ το θέατρο και δεν αρνήθηκε τον κινηματογράφο, αν και ήταν πολύ επιλεκτικός, παίρνοντας μέρος σε 21 συνολικά ταινίες. Οι κυριότερες ήταν οι «Μαρίνος Κονταράς», «Νόμος 4000», «Ψηλά τα Χέρια Χίτλερ», «Το Αμαξάκι», «Ερωτικές Ιστορίες» και «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» για την οποία βραβεύθηκε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1981.
Στην τηλεόραση, εκτός από το «Εκείνος και Εκείνος», πήρε μέρος σε σειρές όπως «Η Αγάπη Άργησε μια Μέρα», «Χατζηεμμανουήλ», «Αλέξανδρος Δελμούζος» και στην τηλεταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Καλή σου Νύχτα Κύριε Αλέξανδρε» όπου ενσάρκωσε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Οι νεότεροι θα τον θυμούνται και στο αξέχαστο ρόλο του στην δημοφιλή σειρά του 1991, «Εκμέκ Παγωτό».
Από νεαρή ηλικία όμως διέπρεψε και ως δάσκαλος υποκριτικής, στις δραματικές σχολές του «Θεάτρου Τέχνης» και του Εθνικού Θεάτρου, ενώ ίδρυσε και δική του δραματική σχολή, που λειτούργησε παράλληλα με το «Νέο Θέατρο». Το 1983 δημιούργησε το «Θεατρικό Εργαστήρι» και το 1994 τη δραματική σχολή «Ίασμος».
Στην προσωπική του ζωή, εκτός από την γνωστή σχέση που είχε με την ηθοποιό Μαρία Αλκαίου την εποχή που ίδρυσαν μαζί το «Νέο Θέατρο, παντρεύτηκε δυο φορές. Αρχικά με την ραδιοφωνική παραγωγό Τώνια Καράλη με την οποία απέκτησε μια κόρη και έπειτα με την ηθοποιό Μαρίνα Γεωργίου, με την οποία απέκτησε έναν γιο.
Δήλωνε σε όλη του την ζωή αμετανόητος κομμουνιστής. Πάνω απ’ όλα όμως ήταν αμετανόητα δοσμένος στην τέχνη του, την οποία ακολούθησε με πάθος, επιμονή και σεμνότητα, αποζητώντας πάντα τη βελτίωση και το καλύτερο. Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος πέθανε στις 5 Μαΐου του 1999, σε ηλικία 78 ετών από βαριά καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια.
