Περισσότερο ποιητής παρά τραγουδιστής. Αυτή ήταν πάντα η αίσθηση που υπήρχε για τον Bob Dylan από παλαιότερους και από νεότερους. Συνόδευε πάντα τους φιλοσοφικούς, κοινωνικούς, ταξιδιάρικους στίχους με μια απλή μελωδία, που είχε πάντα δευτερεύουσα σημασία. Ο Bob Dylan δεν ήθελε ποτέ να γράψει μουσικά αριστουργήματα. Του άρεσε η μουσική και την θεώρησε ως ένα όμορφο μέσο για να πει αυτά που σκεφτόταν. Να τα περάσει στον κόσμο. Απλά να τα βγάλει από μέσα του...

Στα παιδικά του χρόνια του άρεσε ο Woody Guthrie, ο οποίος τραγουδούσε παραδοσιακά τραγούδια που ανήκαν στην λεγόμενη «protest music», μουσική άμεσα συνυφασμένη με τα κινήματα για την κοινωνική αλλαγή. Αυτό ακολούθησε ο Bob Dylan σε όλη του την ζωή. Ακόμα και όταν παρέκκλινε κάποιες φορές, στις αμέτρητες διαφορετικές φάσεις της ζωής του, έμεινε πιστός σε αυτά που ήθελε να πει και πίστευε από παιδί.

Η ποίηση του Bob Dylan συχνά απηύθυνε ερωτήματα, ερωτήματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο σε κάποια φάση της ζωής του. Σε ενέπνεε να γνωρίσεις τον κόσμο, χωρίς να φοβάσαι, είτε αυτά που έπρεπε να γνωρίσεις βρίσκονταν δίπλα σου είτε στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Έψαχνε έμπνευση και προσπάθησε συγχρόνως να δώσει. Όπως είχε πει κάποτε « Η έμπνευση είναι δύσκολη να βρεθεί. Πρέπει να την παίρνεις όπου την βρίσκεις». Αυτό ακριβώς έκανε ο Dylan. Έψαχνε έμπνευση σε όλη του την ζωή, ενώ ήλπιζε πως κάποιοι θα την βρουν σε αυτόν...

Τραγούδησε, ταξίδεψε, έγραψε εκατοντάδες κομμάτια, έπαιξε σε ταινίες, συμμετείχε σε κινήματα, τα υποστήριξε και είχε αμέτρητες διαφορετικές σχέσεις. Η ταινία «I’m not there» του 2007, που εξιστορεί με μια αφαιρετική και αόριστη ματιά την ζωή του, αποδεικνύει πως η πιο δύσκολη σχέση που είχε στην ζωή του, ήταν αυτή με τον εαυτό του. Πέρασε από διάφορα στάδια μέχρι να κατασταλάξει. Ο Dylan πολλές φορές αισθάνθηκε ανήμπορος και αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Όμως ποτέ δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Γιατί o χρόνος αλλάζει...

Και πήγε παντού. Σε όλη την Αμερική, σε όλο τον κόσμο. Ήθελε να είναι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Να μην έχει σημείο αναφοράς όπως ένας κυλιόμενος λίθος...

Ο καθένας που άκουσε κάποια στιγμή στην ζωή του Bob Dylan, δεν τον άκουσε ούτε για τον ρυθμό, ούτε για τις δύσκολες και περίτεχνες συνθέσεις του. Τον άκουσε για αυτά που είχε να πει. Γιατί τα τραγούδια του ανέδυαν μια ποιητικότητα που δεν συναντούσες συχνά. Πολλοί καλλιτέχνες κατάφεραν να γράψουν καλή μουσική. Πιο λίγοι κατάφεραν να γράψουν εξαιρετική.

Ακόμα όμως πιο λίγοι κατάφεραν αυτό που κατάφερε o Bob Dylan. Να εμπνεύσει και να εμπνέεται. Από τα παιδικά του χρόνια στην Μινεσότα την δεκαετία του ’40 μέχρι την Σουηδική Ακαδημία που του παρέδωσε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για την ποιητική προσφορά του στην αμερικάνικη παράδοση του τραγουδιού. Ένα βραβείο που αξίζει και που ίσως να είναι το μοναδικό που ήθελε. Αν και ο Bob Dylan δεν μπήκε ποτέ σε τόσο «γήινες» σκέψεις. Ζητούσε μόνο από τον άνθρωπο με το τύμπανο να του παίξει ένα τραγούδι και εκείνος θα τον ακολουθούσε όπου κι αν πήγαινε...

Πέτρος Καλογεράς