Πριν από λίγες ημέρες, συμπληρώθηκαν δυο χρόνια από τότε που έφυγε από την ζωή ο «Dios», Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. «Dios» στα ισπανικά σημαίνει «θεός», κάτι που ταίριαξε απόλυτα και με το νούμερο που φορούσε πάντα μέσα στο γήπεδο και τον συντρόφευε σε όλη του την καριέρα. Γιατί κάποιοι όταν αναφέρονταν στον Μαραντόνα, το έγραφαν «D10s».
Είναι αλήθεια ότι ο Pibe de Oro, λατρεύτηκε σαν θεός. Όχι μόνο για τα κατορθώματά του μέσα στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτά. Επέλεξε να είναι ενεργός πολιτικά, θαυμάζοντας έναν άλλον άνθρωπο που λατρεύτηκε σαν θεός, τον Τσε Γκεβάρα, και αναπτύσσοντας στενή φιλία με τον Φιντέλ Κάστρο. Τον λάτρεψαν ακόμα και για τα πάθη του, την πτώση του, τις δοκιμασίες που έβαλε στον εαυτό του, γιατί ακόμα και εκείνοι που δεν θεωρούνται «κοινοί θνητοί», τα βιώνουν.
Ακούστε το ΝΕΟ PODCAST - Λατρεύτηκαν Σαν Θεοί
Έχουν γραφτεί πολλά για τη ζωή του Ντιέγκο. Ο ίδιος δεν έκρυψε άλλωστε ποτέ τίποτα γι’ αυτήν. Ήταν έναν ανοιχτό βιβλίο, έπαιρνε ζωή από την προβολή του και την αγάπη που του έδειχνε ο κόσμος σε οτιδήποτε ήταν αυτό που έκανε. Λάθος ή σωστό. Ακραία καλό ή ακραία κακό. Ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις, αφιερώματα. Ένα τέτοιο άλλωστε ήταν και η ζωή του. Ένα αφιέρωμα στο ποδόσφαιρο και στη συλλογή εικόνων.
Κι επειδή έχουν γραφτεί ήδη πολλά, δεν θα σας πούμε πως ξεκίνησε και ποια ήταν η καριέρα του, ούτε και πως ήρθε η πτώση του και τι έκανε μετά από αυτή. Θα σας πούμε γιατί λατρεύτηκε σαν θεός και δυο λόγους για τους οποίους κάτι τέτοιο ισχύει. Το μόνο που θα σας πούμε εκτός από αυτά για τον Ντιέγκο, είναι ότι μπορεί να υπάρξει καλύτερος παίκτης από αυτόν, αλλά δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά μια τέτοια προσωπικότητα στο ποδόσφαιρο. Άλλωστε δυστυχώς, η εποχή τέτοιων προσωπικοτήτων φαίνεται να έχει περάσει οριστικά…
Γιατί λατρεύτηκε σαν θεός
Ο μύθος του Μαραντόνα ξεκίνησε να γεννιέται από την χρονιά που αγωνίστηκε στην Μπόκα Τζούνιορς. Μια χρονιά έφτανε για να του δώσει το εισιτήριο μιας διετίας στην Μπαρτσελόνα και από εκεί στην ομάδα την οποία λατρεύτηκε όσο καμία άλλη, την Νάπολι.
Στο Μουντιάλ του 1986, είχε συμπληρώσει ήδη δυο χρόνια στον ιταλικό νότο και όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω του. Ήταν αδιαμφισβήτητα ο ηγέτης εκείνης της εκδοχής της Αργεντινής αλλά ακόμα δεν είχε γίνει αντικείμενο λατρείας εκτός από μια πολύ συγκεκριμένη μερίδα φιλάθλων. Αλλά αυτό που έμελλε να γίνει στον προημιτελικό με την Αγγλία, ήταν γραφτό να μείνει στην ιστορία.
Ο ημιτελικός με την Αγγλία είχε τεράστια σημασία για τους Αργεντινούς. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, ο πόλεμος των Φώκλαντ είχε διαταράξει τις σχέσεις των δυο χωρών με την Αργεντινή να ισχυρίζεται ότι τα νησιά αποτελούν έδαφος της χώρας και τη Βρετανία να θέλει να τα κρατήσει κάτω από την επιρροή του στέμματος. Οι Αργεντινοί λοιπόν είχαν κάτι να αποδείξουν μέσα στο γήπεδο, το οποίο υπερέβαινε το ποια ήταν απλά η καλύτερη ομάδα.
Και μέσα σε 5 λεπτά, όλα άλλαξαν. Στο 51ο λεπτό ο Μαραντόνα σε μια διεκδίκηση με τον τερματοφύλακα της Αγγλίας, έκανε πως βάζει το κεφάλι του, αλλά στην πραγματικότητα σκόραρε με το χέρι. Ο διαιτητής και ο επόπτης δεν είδαν παράβαση και το γκολ μέτρησε κανονικά. Ωστόσο λίγα λεπτά αργότερα, έκανε κάτι που εξιλέωσε αυτό το γκολ. Πέρασε τη μισή ομάδα των αντιπάλων και πλάσαρε, σκοράροντας το γκολ που αργότερα ονομάστηκε “γκολ του 20ου αιώνα”.
Μετά το τέλος της αναμέτρησης, όπου η Αργεντινή κέρδισε με 2-1, ο Μαραντόνα όταν ρωτήθηκε για το αν χρησιμοποίησε το χέρι του, είπε πως το έβαλε “λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του θεού”. Η φράση το “χέρι του θεού” έμεινε και έστω και αν ο ίδιος ο Μαραντόνα δεν εννοούσε ακριβώς αυτό, το “θεός” μετατράπηκε σε χαρακτηρισμό για τον ίδιο. Από τότε ο Μαραντόνα λοιπόν είναι ο “θεός του ποδοσφαίρου”, με τον κόσμο να τον λατρεύει σαν τέτοιο, όχι μόνο γιατί χάρισε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αργεντινή, αλλά για όλα όσα έκανε από εκεί και έπειτα εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.
Το Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία
Τα χρόνια στη Νάπολι είχαν γίνει πλέον έξι. Την είχε οδηγήσει σε δυο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο Ιταλίας και ένα Κύπελλο UEFA, κάνοντας την Νάπολι πρωταγωνίστρια σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετείχε. Στην πόλη της νότιας Ιταλίας λατρευόταν ήδη σαν θεός. Ήταν ο Ντιεγκίτο, που όχι μόνο τους έβγαζε ασπροπρόσωπους στο γήπεδο, αλλά είχε μετατραπεί και σε πρέσβη του νότου στην αιώνια διαμάχη με τον βορρά.
Το Μουντιάλ του 1990 έλαβε χώρα στην Ιταλία, με την Αργεντινή να πηγαίνει σε αυτό σαν παγκόσμια πρωταθλήτρια. Στα ματς των ομίλων στο Μιλάνο, το κοινό γιουχάρισε τον Εθνικό Ύμνο της Αργεντινής, βάζοντας στον στόχαστρο τον Μαραντόνα, ο οποίος για αυτούς ήταν η προσωποποίηση της Νάπολι. Στο ματς ενάντια στο Καμερούν, οι Μιλανέζοι υποστήριζαν την αφρικανική ομάδα με τον Ντιέγκο να δηλώνει μετά τη λήξη του ματς ότι “η μοναδική μου χαρά αυτό το απόγευμα ήταν πως οι Ιταλοί του Μιλάνου έπαψαν να είναι ρατσιστές, γιατί για πρώτη φορά, υποστήριξαν μια αφρικανική ομάδα”.
Η Αργεντινή πέρασε από τους ομίλους και ενάντια στη Βραζιλία στο Τορίνο, ξανά το κοινό ήταν εχθρικό. Όταν ξεπέρασε και αυτό το εμπόδιο έγινε το ίδιο και στη Φλωρεντία απέναντι στους Γιουγκοσλάβους. Ωστόσο στον ημιτελικό απέναντι στην Ιταλία, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε το παιχνίδι να γίνει στο γήπεδο της Νάπολι. Για πρώτη φορά σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Μαραντόνα δεν θα έπαιζε μπροστά σε ένα άκρως εχθρικό κοινό. Αλλά ο αγώνας θα ήταν εναντίον των Ιταλών και κανένας δεν φανταζόταν αυτό που θα συνέβαινε.
Ο Ντιέγκο ήξερε ότι τα λόγια του είχαν μεγάλη βαρύτητα για τους Ναπολιτάνους. Την προηγούμενη του αγώνα είχε δηλώσει με νόημα ότι “Ζητούν από τους Ναπολιτάνους να είναι Ιταλοί για μια βραδιά, όταν τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου τους λένε χωριάτες. Το μόνο που θέλω από αυτούς είναι σεβασμός. Ξέρουμε ότι είναι Ιταλοί και δεν τους ζητάμε να μας χειροκροτήσουν, αλλά η υπόλοιπη Ιταλία θα πρέπει να ξέρει ότι οι Ναπολιτάνοι είναι όσο Ιταλοί και οι υπόλοιποι”.
Τα διλήμματα των οπαδών φάνηκαν από τα πανό. “Μαραντόνα, η Νάπολι σε αγαπάει, αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας” ή “Ο Ντιέγκο στις καρδιές μας, η Ιταλία στα τραγούδια μας”, έδειξαν πως ο Ντιέγκο δεν ήταν αντίπαλος και πως μπορούσε εν μέρει να εξισωθεί για την αγάπη τους για την εθνική της χώρας.
Η κανονική διάρκεια και η παράταση έληξαν 1-1 και το ματς πήγε στα πέναλτι. Η Αργεντινή πέρασε στον τελικό και το κοινό δεν φάνηκε να στεναχωρήθηκε ιδιαίτερα για τον αποκλεισμό της Ιταλίας. Υπήρξαν μάλιστα μερικοί φίλαθλοι που πανηγύρισαν το πέναλτι του Ντιέγκο, το οποίο ήταν εξαιρετικά κρίσιμο για την τύχη του αγώνα.
Ο Ντιέγκο είχε τόσο επηρεάσει μια ιταλική πόλη, αλλά και ολόκληρη την Ιταλία, που είχε καταφέρει να τον λατρεύουν και να τον μισούν. Μόνο μια θρησκεία θα μπορούσε να διχάσει έτσι τον κόσμο. Και ο Μαραντόνα είχε γίνει ήδη θρησκεία για πολλούς, κάτι που θα επιβεβαιωνόταν και στην πράξη λίγα χρόνια αργότερα.
Η εκκλησία του Μαραντόνα
Το 1997, φορώντας την μπλε και κίτρινη φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα και αφού είχε βρεθεί ντοπαρισμένος στο Μουντιάλ του 1994, καταστρέφοντας εν μέρει τη φήμη του, ο Μαραντόνα αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο στα 37 του χρόνια. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για το ποδόσφαιρο, αφού ο “θεός του ποδοσφαίρου” αποφάσισε να κρεμάσει τα χρυσά παπούτσια του.
Τον επόμενο χρόνο, τρεις Αργεντινοί φίλαθλοι, οι Héctor Campomar, Alejandro Verón και Hernán Amez, ίδρυσαν στην πόλη όπου γεννήθηκε ο Ντιέγκο, την “Iglesia Maradoniana”, την εκκλησία δηλαδή του Μαραντόνα. Ένας από τους ιδρυτές της “θρησκείας”, ο Alejandro Verón, είχε δηλώσει πως “έχω μια λογική θρησκεία και αυτή είναι η Καθολική Εκκλησία και έχω και μια θρησκεία που έχει περάσει στην καρδιά και το πάθος μου και αυτή είναι ο Ντιέγκο Μαραντόνα”. Η εκκλησία έχει πιστούς σε όλον τον κόσμο, ενώ τα μικρά εκκλησάκια που έχουν στηθεί στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε τουριστικό αξιοθέατο.
@momentodeportivord.com
Οι πιστοί της εκκλησίας, που από αυτή προέκυψε το “D10s”, γραμμένο με το νούμερο που φορούσε πάντα ο Ντιέγκο στην καριέρα του, μετρούν τα χρόνια από το 1960 και μετά, δηλαδή από τότε που γεννήθηκε γράφοντας “d.D.”, δηλαδή “después de Diego”, που σημαίνει “μετά τον Ντιέγκο”. Υπάρχουν ακόμα και οι 10 εντολές της εκκλησίας οι οποίες είναι οι εξής:
- Η μπάλα δεν λερώνεται ποτέ
- Αγάπα το ποδόσφαιρο πάνω απ’ όλα
- Δήλωσε άνευ όρων αγάπη για τον Ντιέγκο και την ομορφιά του ποδοσφαίρου
- Υπερασπίσου την φανέλα της Αργεντινής
- Διέδωσε τα θαύματα του Ντιέγκο σε όλο το σύμπαν
- Τίμησε τους ναούς όπου αγωνίστηκε και τις ιερές του φανέλες
- Μην ανακηρύσσεις τον Ντιέγκο ως μέλος οποιασδήποτε ομάδας
- Κήρυξε και διέδωσε τις αρχές της εκκλησίας του Μαραντόνα
- Κάνε το Nτιέγκο το μεσαίο όνομα σου
- Ονόμασε Ντιέγκο τον πρώτο σου γιο.
Ο Μαραντόνα είναι ο μόνος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος, για τον οποίο έχει δημιουργηθεί ολόκληρη θρησκεία, μέσα από την οποία λατρεύεται ουσιαστικά σαν θεός. Ίσως και αυτή να μην είναι η μεγαλύτερη, αλλά σίγουρα είναι η πιο χειροπιαστή απόδειξη, γιατί αυτή η σειρά ανθρώπων που λατρεύτηκαν σαν θεοί, ξεκίνησε από τον “pibe de oro”, τον ποδοσφαιριστή που έκανε όλον τον κόσμο να δακρύσει με τον θάνατό του το 2020.
Μπορεί λοιπόν κάποιοι παίκτες εντός αγωνιστικού χώρου να ξεπέρασαν τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σε αριθμούς και στατιστικά, αλλά η προσωπικότητα του δεν μπορεί να επαναληφθεί. Μέσα κι έξω από το γήπεδο. Πολλοί ποδοσφαιριστές λατρεύτηκαν και μισήθηκαν από τον κόσμο, αλλά κανείς όσο αυτός. Κι αυτά τα ακραία συναισθήματα που προκάλεσε του έδωσαν τον τίτλο του “θεού του ποδοσφαίρου”, του ανθρώπου που έκανε την Ιταλία να ζει και να ξυπνάει με το όνομα του στα χείλη της, είτε με αγάπη είτε με μίσος, και που στο όνομα του ιδρύθηκε ακόμα και εκκλησία με πιστούς σε όλον τον κόσμο.
Όπως άλλωστε είπε και ο ίδιος “Είμαι μαύρο ή άσπρο, ποτέ δεν θα είμαι γκρι στη ζωή μου”. Έτσι τα έζησε όλα ο Ντιέγκο. Στα άκρα. Και να σας πω κάτι; Υπάρχει άλλος τρόπος για να λατρέψεις κάποιον σαν θεό;
