Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. Μετά από την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών, ήρθε στη χώρα μετά βαΐων και κλάδων, κάνοντας το δημοψήφισμα που θα έκρινε αν το πολίτευμα της χώρας θα ήταν Βασιλευομένη ή Αβασίλευτη δημοκρατία. Κέρδισε τις δυο πρώτες εκλογικές αναμετρήσεις, διατελώντας πρωθυπουργός από το 1974 μέχρι το 1980, φτάνοντας σχεδόν στα 14 χρόνια πρωθυπουργίας, μαζί με την περίοδο 1955-1963.

Το μεταπολιτευτικό του έργο ήταν βαρύ. Κατάφερε όμως να φέρει μια ομαλότητα, ρίχνοντας γέφυρες στη σχέση με την αριστερά, νομιμοποιώντας μάλιστα και το ΚΚΕ, μια κίνηση που αργότερα θεωρήθηκε πανέξυπνη από τους πολιτικούς αναλυτές. Επίσης, υπέγραψε τη συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ, μια κίνηση που συζητείται ακόμα και σήμερα. Όταν κατάφερε να σταθεροποιήσει το αμιγώς πολιτικό τοπίο, στράφηκε στην κοινωνική πολιτική.

Μια από τις πιο σημαντικές μεταρρυθμιστικές του αποφάσεις, ήταν η καθιέρωση της 35ετιας στο εργασιακό, που έδινε σε όλους τους εργαζόμενους πλήρη σύνταξη στα 58 έτη. Ένας εργαζόμενος που πλήρωνε τις ασφαλιστικές του εισφορές για 35 χρόνια, μπορούσε να βγει στη σύνταξη στα 58, παίρνοντας όλο το ποσό που του αναλογούσε. Αν πάλι, έβγαινε νωρίτερα, θα έπαιρνε μεν μειωμένη σύνταξη, αλλά η μείωση αυτή θα ήταν αρκετά μικρή.

Η μεταρρύθμιση χαρακτηριστικέ «ανθρώπινη», με τους μεταγενέστερους να συγχέουν τον συγκεκριμένο νόμο, με την καθιέρωση των «ανθρώπινων συνθηκών εργασίας» στην Ελλάδα. Ο νόμος αυτός έμελλε να κρατήσει για περίπου 37 χρόνια...

Τον Οκτώβριο του 2015, ύστερα από 6 (γεμάτα) χρόνια κρίσης και τις πιέσεις των δανειστών, τα όρια ηλικίας αλλάζουν. Η πλήρης σύνταξη καθιερώνεται στα 62 έτη, που σταδιακά θα αυξάνεται μέχρι 2022, όπου θα φτάσει στα 67 έτη. Επιπρόσθετα, η σύνταξη στα 62 θα δίνεται πλήρης ύστερα από 40 έτη ασφάλισης, ενώ στα 67 θεμελιώθηκε η μειωμένη ή πλήρης σύνταξη για εργαζόμενους με 15 ή περισσότερα χρόνια ασφάλισης.

Ο εργασιακός νόμος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διατηρήθηκε ακόμα και με τις εναλλαγές των κυβερνήσεων, αφού από την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας θεωρήθηκε δίκαιος. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 40 χρόνια, για να αμφισβητηθεί και, εν τέλει, να καταργηθεί.