Κατά τη διάρκεια των αιώνων οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν κατά καιρούς πολλά ζώα για να μεταφέρουν αλληλογραφία. Η μεταφορά γραμμάτων με έλκηθρο σκύλων ήταν για πολλά χρόνια μια πρακτική που ακολουθήθηκε στην Αλάσκα και τον Καναδά.
Η Αλάσκα επίσης δοκίμασε και ταράνδους. Τα άλογα χρησιμοποιήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις, όπως και τα περιστέρια, πρακτική που ξεκίνησε στην αρχαία Ελλάδα. Αλλά και γάτες;
Οι γάτες δεν είναι ζώα που μπαίνουν εύκολα σε καλούπι. Έχουν τον δικό τους τρόπο σκέψης και σε αντίθεση με τους σκύλους, δεν είναι προτεραιότητα τους να ικανοποιήσουν με κάθε τρόπο τον άνθρωπο. Για την ακρίβεια κάποιες φορές φαίνεται να κάνουν το παν για να μην το κάνουν.
Κάποιοι της έχουν βαφτίσει αδιάφορες αλλά δεν θα το πάμε μέχρι εκεί, γιατί τις αγαπάμε. Θα πούμε ότι έχουν ισχυρή προσωπικότητα και μια έμφυτη διάθεση για τεμπελιά και ανεμελιά.
Κι αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε, τι σκέφτηκαν στη Λιέγη του Βελγίου τη δεκαετία του 1870, όταν επιστράτευσαν 37 γάτες για να μοιράζουν γράμματα. Έδεναν τα γράμματα στο λαιμό τους σε αδιάβροχες τσάντες, ώστε οι πολίτες της Λιέγης και των γύρω χωριών να επικοινωνούν ευκολότερα μεταξύ τους.
Οι New York Times είχαν γράψει μάλλον χιουμοριστικά τότε: «Εκτός κι αν εγκληματίες σκύλοι ληστέψουν τις ταχυδρομικές γάτες, τα μηνύματα θα παραδοθούν με ταχύτητα και με ασφάλεια».
Με ασφάλεια ίσως, αλλά με ταχύτητα με καμία έννοια. Παρόλο που μια γάτα έφτασε στον προορισμό της μετά από πέντε ώρες, οι υπόλοιπες παρέδωσαν τα γράμματα σε τουλάχιστον 24 ώρες. Αλλά όχι στον προορισμό τους, αλλά στα σπίτια τους. Μάλλον οι γάτες δεν ενδιαφέρονταν και πολύ να παραδίδουν γράμματα και μάλιστα στην ώρα τους. Και μάλλον η πολύ σύντομη λειτουργία του συγκεκριμένου προγράμματος δεν ήταν καθόλου έκπληξη…
