Όσα ταξίδια και να έχουμε κάνει πάντα κάνουμε πως ξαφνιαζόμαστε αν ανακαλύψουμε εάν Έλληνα στη Βόρεια Ντακότα, στη Λίμα ή στο Ναιρόμπι. Κι όμως, οι Έλληνες μοιάζουν να έχουν μεταναστεύσει παντού και σε κάθε γωνιά της γης θα βρεις κάποιον που είτε θα σου δώσει λίγο γεύση από πατρίδα, είτε θα σε μεταφέρει νοερά σε αυτήν με τα λόγια και τη νοσταλγία του. Και αυτή η μετακίνηση των Ελλήνων προς κάθε κατεύθυνση δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο.

Υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές της Ιταλίας, που όχι μόνο υπάρχουν Έλληνες αλλά και Ιταλούς μου μιλούν ελληνικά ή που δηλώνουν Έλληνες. Φυσικά, αυτή η περιοχή είναι η Magna Grecia (Μεγάλη Ελλάδα), η οποία αποτελείται από περιοχές όπου οι κάτοικοι καταλαβαίνουν πολλοί καλά ελληνικά, ενώ αρκετοί από αυτούς τα μιλούν κιόλας.

Αυτές οι περιοχές είναι η Καλαβρία και η Απούλια. Μια μικρή Ελλάδα θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τη χερσόνησο του Σαλέντο, όπου υπάρχει και η πόλη Grecia Salentina κι ένα χωριό που λέγεται Calimera.

Στην Κάτω Ιταλία, σε ορισμένα γραφικά χωριουδάκια, υπάρχουν πολλοί δρόμοι που έχουν ελληνικά ονόματα. Υπάρχουν επίσης χωριά με ελληνικές ονομασίες, ή με διπλές ονομασίες, μια ιταλική και μια ελληνική. Σε αυτές τις περιοχές άλλωστε, τα ελληνικά συνεχίζουν να διδάσκονται στα σχολεία.

Σε αυτά τα χωριά, για να υπάρχει ο δεσμός με το παρελθόν, οι κάτοικοι τραγουδούν ντόπια ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια. Ένα από αυτά είναι το γνωστό ως «Κalinifta» (που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει) από το συγκρότημα Ghetonia (που επίσης ξέρουμε τι σημαίνει), που τραγουδιέται από τους ελληνόφωνους που στην Ιταλία ονομάζονται «Griko», το ίδιο και η διάλεκτος τους.

Το ίδιο είναι και το «Τραγούδι της Δουλειάς» από το συγκρότημα Encardia, όπου  η Griko εμφανίζεται ρυθμικά μπροστά σου σε όλο της το μεγαλέιο. 

Μόλις οι κάτοικοι του νότου ακούσουν για Ελλάδα αλλάζουν έκφραση. Γιατί αγαπούν την Ελλάδα, τη γλώσσα και νιώθουν ακόμα συνδεδεμένοι με αυτήν, αφού είναι μέρος της ιστορίας και των προγόνων τους.