Ο Σπίρο Άγκνιου έφτασε να γίνει μέχρι και αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, αφού υπήρξε νωρίτερα κυβερνήτης του Μέριλαντ. Μαζί με τον Μάικλ Ντουκάκις είναι οι πιο σημαντικοί Ελληνοαμερικανοί στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ.

Γεννήθηκε στο Τόσον του Μέριλαντ το 1918, ως Σπυρίδων Αναγνωστόπουλος. Ο πατέρας του είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ το 1897, από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Είχε ταβέρνα στην πόλη, η οποία έγινε γνωστή για το κοτοσουβλάκι και την σπανακόπιτά της.

Όταν τελείωσε το σχολείο, ο Σπίρο γράφτηκε στο γνωστό πανεπιστήμιο John Hopkins. Υπηρέτησε σε Γερμανία και Γαλλία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου έλαβε και παράσημο. Πριν φύγει παντρεύτηκε της Έλινορ Τζουνφιλντ, με την οποί απέκτησε τέσσερα παιδιά.

Όταν επέστρεψε παράτησε τη Χημεία και γράφτηκε στη Νομική. Παράλληλα εργαζόταν ως ασφαλιστής. Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, άρχισε την ενασχόλησή του με την πολιτική. Γράφτηκε αρχικά στο κόμμα των Δημοκρατικών αλλά όταν δεν εξελέγη δικαστής, άλλαξε στρατόπεδο, πηγαίνοντας με τους Ρεμπουμπλικάνους.

Το 1966 έθεσε υποψηφιότητα για κυβερνήτης του Μέριλαντ. Η απόφασή του να διεκδικήσει ένα κάστρο των Δημοκρατικών, που περιβάλλει την πρωτεύουσα της χώρας ήταν ρίσκο. Η ατζέντα του ήταν αρκετά μετριοπαθής και λόγω της θητείας του στο αντίπαλο κόμμα, κατάφερε να εκλεγεί, προκαλώντας την έκπληξη.

Όσο ήταν κυβερνήτης, ήταν πιο προοδευτικός από την γραμμή του κόμματος. Ψήφισε νόμο για την ισότητα λευκών και μαύρων, καθιέρωσε τον θεσμό της προοδευτικής φορολογίας ανάλογα με την κλίμακα εισοδήματος και πήρε αυστηρά μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος.

Μετά τις ταραχές του 1968, έχασε την υποστήριξή των μαύρων και των φιλελευθερων, επειδή ενέτεινε την αστυνόμευση και περιέκοψε δαπάνες για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια. Το ρεμπουμπλικανικό κόμμα έψαχνε έναν υποψήφιο με τα χαρακτηριστικά του για την θέση του αντιπροέδρου. Μαζί με τον Νίξον κέρδισαν τις εκλογές, σε μια σκληρή εκλογική αναμέτρηση, τον καιρό του πολέμου στο Βιετνάμ.

@theatlantic.com

Ως αντιπρόεδρος επιτέθηκε στους ριζοσπάστες αμφισβητίες και τα έβαλε με τα ΜΜΕ, τα οποία και κατηγόρησε για έλλειψη αντικειμενικότητας. Μετά από τη μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση του 1969, έκανε δηλώσεις που προκάλεσαν αντιδράσεις, επιτιθέμενος στους διαδηλωτές. Υποστήριξε την Χούντα των Αθηνών και επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1971, κάτι που η δικτατορία εκμεταλλεύτηκε επικοινωνιακά.

Είχε διαφωνίες με τον Νίξον και μεγάλο μέρος του κόμματος, δεν τον έβλεπε με καλό μάτι. Όμως κράτησε την θέση του και για δεύτερη τετραετία μετά την νίκη του Νίξον το 1972. Ωστόσο οι δυο τους, αναγκάσθηκαν να παραιτηθούν. Ο Άγκνιου παραιτήθηκε το 1973 επειδή τον κατηγόρησαν για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση με αναστολή και πρόστιμο. Ο Νίξον τον ακολούθησε έναν χρόνο αργότερα, λόγω του σκανδάλου Watergate.

O Άγκνιου κατηγόρησε τον Νίξον ότι έστρεψε τα βλέμματα στην υπόθεσή του, για να αποφύγει το σκάνδαλο. Οι δυο τους δεν ξαναμίλησαν ποτέ. Παρολ’ αυτά πήγε στην κηδεία του Νίξον το 1994. Δυο χρόνια αργότερα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1996, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 78 ετών.