Ένας από τους πιο γνωστούς Ρώσους πολιτικούς ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, γνωστότερος ως Βλαντίμιρ Λένιν, ήταν ο ηγέτης της «Οκτωβριανής Επανάστασης» του 1917. Θεωρείται ένας από τους επιδραστικότερους πολιτικούς ηγέτες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπήρξε ο πρώτος ηγέτης της ΕΣΣΔ και η θεωρία του για την καθοδήγηση του προλεταριάτου από ένα κεντρικό Επαναστατικό Κόμμα, φέρει του όνομά, αφού ονομάστηκε «Λενινισμός».
Γεννήθηκε στις 10 Απριλίου στο Σιμπίρσκ σχεδόν 900 χιλιόμετρα μακριά από τημ Μόσχα. Υπήρξε καλός μαθητής και τίποτα δεν προμήνυε πως θα γίνει επαναστάτης, εκτός από το ότι δήλωνε άθεος από μικρός. Ωστόσο ο θάνατος του πατέρα του λίγο μετά την απόλυση του και η εκτέλεση του αδερφού του που είχε εισχωρήσει σε επαναστατική οργάνωση κατά του τσάρου, τον επηρέασαν πολύ και τον έβαλαν στην κεφαλή της οικογένειάς του.
Το 1887 ξεκίνησε να σπουδάζει στην Νομική Σχολή του Καζάν. Τρείς μήνες μετά τον έδιωξαν για επαναστατική δράση και τον ανάγκασαν να περάσει δυο χρόνια υπό περιορισμό στο σπίτι του παππού του στο χωριό Κακούσκινο. Τότε ήρθε σε επαφή με εξόριστους επαναστάτες και διάβασε για πρώτη φορά το «Κεφάλαιο» του Μαρξ.
Το κράτος του επέτρεψε να τελειώσει τις σπουδές του και να εξασκήσει το επάγγελμά του στην Αγιά Πετρούπολη. Δεν πέρασε πολύς καιρός ώσπου να εξοριστεί και πάλι για την επαναστατική του δραστηριότητα στη Σιβηρία, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε την συναγωνίστρια του Ναντέζντα Κρούπσκαγια.
Μετά την λήξη της εξορίας του πήγε στο Μόναχο, όπου εξέδιδε μαζί με άλλους το περιοδικό «Ίσκρα». Δεν άργησε να έρθει σε ρήξη με όσους του έλεγαν πως ο Μαρξισμός δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην αγροτική Ρωσία, επειδή δεν υπήρχε το προλεταριάτο, δηλαδή η βιομηχανική εργατική τάξη. Επίσης διαφώνησε με εκείνους που του έλεγαν πως θα έπρεπε πρώτα να γίνει επανάσταση της αστικής τάξης και ύστερα του προλεταριάτου.
@wikipedia.org
Ο Λένιν πίστευε ότι μπορούσε να γίνει άμεσα, γιατί στην Ρωσία υπήρχε καπιταλισμός επομένως και εργατική τάξη. Αυτό που απλά χρειαζόταν ήταν ένα νέο κόμμα δομημένο γύρω από έναν πυρήνα επαγγελματιών που θα διέπεται από τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» και την απόλυτη κομματική πειθαρχία.
Το 1989 ιδρύθηκε το Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα, το μετέπειτα ΚΚΣΕ, με την πλευρά του Λένιν να αποκαλείται «Μπολσεβίκεοι» δηλαδή οι πλειοψηφούντες και την άλλη πλευρά «Μενσεβίκοι», δηλαδή μειοψηφούντες. Έδωσε όλο του τον εαυτό στην επανάσταση της οποία «σκεφτόταν 24 ώρες το 24ωρο».
Μετά το ξέσπασμα του Α’ παγκοσμίου Πολέμου το 1914, Ο Λένιν προέτρεψε τους σοσιαλιστές να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο. Ο εχθρός πίστευε πως δεν βρισκόταν από την άλλη πλευρά των χαρακωμάτων, αλλά μέσα στη χώρα. Τον Μάρτιο του 1917, ο κουρασμένος από τον πόλεμο ρωσικός λαός ανέτρεψε τον τσάρο.
Οι ιδέες του για μια «δικτατορία του προλεταριάτου» συγκέντρωναν όλο και μεγαλύτερη απήχηση. Έτσι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, οι στρατιώτες που είχαν συνταχθεί με τους Μπολσεβίκους κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης, η μέχρι τότε κυβέρνηση ανατράπηκε και η εξουσία πέρασε στα Σοβιέτ, με τον Λένιν να εκλέγεται πρόεδρος της επαναστατικής κυβέρνησης.
Ως ηγέτης ο Λένιν αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα. Από τον εμφύλιο μεταξύ «Κόκκινων» και «Λευκών» και την απόπειρα δολοφονίας του από την Φανί Καπλάν, μέχρι την κατεστραμμένη οικονομία της χώρας. Για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του, όμως, κατέφευγε σε σκληρά μέτρα και στην καταδίωξη κάθε αντιφρονούντος.
Το 1921 συνειδητοποίησε πως οι σκληρές μέθοδοι του «πολεμικού κομμουνισμού» δεν μπορούσαν να διατηρηθούν μετά την αποκατάσταση της ειρήνης. Χωρίς κεφάλαια δεν ήταν δυνατή η εκβιομηχάνιση της χώρας και η θεμελίωση του σοσιαλισμού. Έτσι σκέφτηκε ήταν αναγκαίο να επανέλθει ένας τύπος καπιταλιστικής οικονομίας σε ορισμένους τομείς και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Η «Νέα Οικονομική Πολιτική» τον Μάρτιο του 1921, είχε τελικά ευεργετικά αποτελέσματα στην ρωσική οικονομία.
@britannica.com
Αλλά από την επόμενη χρονιά, ο Στάλιν αφού ανέλαβε γραμματέας του κόμματος, άρχισε να συγκεντρώνει πάνω του όλες τις εξουσίες. Ο Λένιν προσπάθησε να τον αναχαιτίσει αλλά αρρώστησε βαριά. Κάποιες πρόσφατες θεωρίες λένε πως γι’ αυτό ευθυνόταν ο Στάλιν. Στην «πολιτική διαθήκη» του, εξέφρασε την ανησυχία του για το μέλλον του κόμματος στα χέρια είτε του Τρότσκι , είτε του Στάλιν.
Το πρωί της 21ης Ιανουαρίου 1924 υπέστη ένα ακόμα εγκεφαλικό επεισόδιο και ο ασθενικός οργανισμός του δεν άντεξε. Πέθανε το ίδιο βράδυ στο Γκόρκι, κοντά στη Μόσχα, σε ηλικία 53 ετών.
Έδωσε μια νέα ερμηνεία στον Μαρξισμό, στηριγμένη στις έννοιες της «πρωτοπορίας» και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Γνήσιο τέκνο του Μακιαβέλι, με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» να είναι κυρίαρχο της πολιτικής του, έμεινε στην εξουσία της ΕΣΣΔ για 7 χρόνια, με πολλούς να υποστηρίζουν πως αν δεν έφευγε από την ζωή, η ιστορία του 20ου αιώνα θα ήταν εντελώς διαφορετική.
