Το 1964 και συγκεκριμένα στις 5 Ιουλίου ήταν προγραμματισμένες δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα. Την δημαρχία της Αθήνας διεκδικούσαν τρεις. Ο απόστρατος στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας εκπροσωπούσε την κυβερνητική Ένωση Κέντρου, ο ασφαλιστής Γεώργιος Πλυτάς τη δεξιά ΕΡΕ και ο καθηγητής του ΕΜΠ, Νίκος Κιτσίκης την αριστερή ΕΔΑ.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου με την Ένωση Κέντρου είχε λάβει 535 στις προηγούμενες εκλογές. Εκείνη την περίοδο μόλις είχε επιστρέψει από το πρώτο του ταξίδι στις ΗΠΑ, όπου ο Αμερικανός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον του είχε ασκήσει αφόρητες πιέσεις για την λύση του Κυπριακού.

Στις 3 Ιουλίου η Βουλή συνεδρίαζε για το Κυπριακό. Την ίδια ώρα ο υποψήφιος της ΕΡΕ Γεώργιος Πλύτας, πραγματοποιούσε την κεντρική προεκλογική ομιλία του στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Μετά το τέλος της, εκατοντάδες νεαροί κατευθύνονται προς την οδό Πανεπσιτημίου, φωνάζοντας συνθήματα κατά του Γεωργίου Παπανδρέου και υπέρ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που είχε αυτοεξοριστεί στο Παρίσι μετά την δολοφονία Λαμπράκη. Πέρασαν μπροστά από το εκλογικό κέντρο του υποψηφίου της ΕΔΑ, Νίκου Κιτσίκη και συγκρατιούνται τελευταία στιγμή από την αστυνομία για να μην το διαλύσουν.

Διέκοψαν την κυκλοφορία και αφού ανέτρεψαν ένα αυτοκίνητο στην οδό Βουκουρεστίου, έφτασαν στην διασταύρωση με τη Βασιλίσσης Σοφίας, όπου διαλύθηκαν προσωρινά από την αστυνομία. Σε λίγη ώρα όμως κατάφεραν να ανασυγκροτηθούν και χωρίς να συναντήσουν ιδιαίτερη αντίσταση εισέβαλλαν στον προαύλιο χώρο και αμέσως στο κτίριο της Βουλής. Μέσα στο κτίριο φώναζαν «προδότη Παπανδρέου» και «Καραμανλής».Το σύνθημα για την εισβολή φαίνεται να έδωσε ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος της δεξιάς και συγγραφέας Ρένος Αποστολίδης.

Οι εισβολείς ήταν περίπου 50 και ακολούθησε συμπλοκή με τους βουλευτές και υπαλλήλους της Βουλής ώστε να μην μπουν μέσα στην αίθουσα της ολομέλειας. Ο θόρυβος όμως έφτασε μέσα στην αίθουσα και η συνεδρίαση διακόπηκε. Η φρουρά της Βουλής απώθησε τελικά τους εισβολείς και συνέλαβε 32 από αυτούς. Πολλοί βουλευτές τραυματίστηκαν, με πιο σοβαρή την κατάσταση του Μιχάλη Λεφάκη, διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Υπουργού Οικονομικών, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Η συνεδρίαση συνεχίστηκε στις 11 το βράδυ. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ανέβηκε στο βήμα και στηλιτεύει «τους βέβηλους και βαρβάρους, καθώς και τους ηθικούς αυτουργούς». Σε δύσκολη θέση βρέθηκε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Παναγιώτης Κανελλόπουλος, καθώς οι εισβολείς ανήκαν στο κόμμα της ΕΡΕ.

Οι 32 συλληφθέντες παραπέμφθηκαν σε αυτόφωρο, βάση του Νόμου 4000 «περί τεντιμποϊσμού». Η δίκη ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου, δυο ημέρες μετά τις εκλογές, όπου η Αριστερά σημείωσε αξιοσημείωτα κέρδη. Ο αξιωματικός της Γενικής Ασφάλειας κατέθεσε πως η επίθεση οργανώθηκε από παρακρατικές οργανώσεις όπως η φιλοναζιστική οργάνωση «Όμιλος Εθνικής Αναγεννήσεως» και η φοιτητική ΕΚΟΦ.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη. Το δικαστήριο ανακοίνωσε την απόφαση του στις 15 Ιουλίου. Δυο από τους κατηγορούμενους, οι Ρένος Αποστολίδης και ο νομαρχιακός υπάλληλος Αχιλλέας Βήττας καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 2,5 ετών, ενώ άλλοι 22 σε μικρότερες ποινές. Μεταξύ των αθωωθέντων ήταν και ο 18χρονος τότε Παναγιώτης Μιχαλόλιας ή Μιχαλολιάκος, αδελφός του μετέπειτα ηγέτη της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου βρήκε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τα «παρακρατικά όργανα της Δεξιάς». Ο υπουργός Εσωτερικών Ιωάννης Τούμπας κατήγγειλε την φασιστική και ναζιστική ιδεολογία οργανώσεων χαρακτηρίζοντάς τις καρκίνωμα για τη Δημοκρατία και στηλίτευσε τη συνεργασία τους με παράγοντες της ΕΡΕ και της αστυνομίας. Δημοσίευσε έναν κατάλογο οργανώσεων που μέσα στον επόμενο χρόνο διαλύθηκαν από τα πρωτοδικεία.

Το 1965, ο καταδικασθείς ως υποκινητής της εισβολής Ρένος Αποστολίδης, εξέδωσε το βιβλίο «Κατηγορώ», όπου και παρουσίασε την δική του εκδοχή για το περιστατικό. Θέλησε λοιπόν να εξηγήσει ότι η πράξη του αυτή έγινε για να υπογραμμίσει στον κόσμο πως δεν ανέβασε στην εξουσία παρά τον «χασάπη Παπατζή του '44, τον άνθρωπο των Αγγλοαμερικάνων, που εγκατέστησε τη Δεξιά στην Ελλάδα».