Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στην Σκιάθο στις 4 Μαρτίου του 1851. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και ιερέας και είχε συνολικά εννέα παιδιά. Ο Παπαδιαμάντης μεγάλωσε μέσα σε ένα θρησκευτικό περιβάλλον γεμάτο γράμματα, κάτι που τον συνόδευε σε ολόκληρη την μετέπειτα ζωή του. Πήγε σχολείο στην Σκιάθο, στην Σκόπελο, στην Χαλκίδα και αργότερα στην Αθήνα. Το 1874 γράφτηκε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στα 20 του, πήγε μαζί με τον ξάδελφό του στο Άγιο Όρος, αλλά δεν έμεινε για πολύ. Δεν τελείωσε την σχολή, αλλά παρέμεινε στην Αθήνα ζώντας μια ζωή ασκητική, μεταξύ συγγραφής και εκκλησίας. Ήταν επί χρόνια ψάλτης στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στο Μοναστηράκι και από τα μικρά του χρόνια ως το θάνατό του η πιο αγαπημένη του ενασχόληση ήταν η μελέτη εκκλησιαστικών βιβλίων.

Από νεαρή ηλικία ξεκίνησε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά. Έκανε μεταφράσεις από αγγλικά και γαλλικά, γλώσσες στις οποίες ήταν αυτοδίδακτος. Παράλληλα άρχισε να γράφει και δικά του βιβλία. Αρχικά καταπιάστηκε με ιστορικά μυθιστορήματα, αλλά αργότερα καταστάλαξε στα διηγήματα, ειδικά από το 1885 και έπειτα.

Μερικά από τα διηγήματα του, μικρά και μεγάλα, ήταν «Η Χολεριασμένη (1901), «Ο Πεντάρφανος» (1905), «Ο Νεκρός ταξιδιώτης (1910), «Η Φόνισσα» (1903), «Οι Μάγισσες (1900), «Η Νοσταλγός» (1894), τα «Χριστουγεννιάτικα διηγήματα», τα « Πρωτοχρονιάτικα διηγήματα και τα «Πασχαλινά διηγήματα».

Τα θέματα του περιστρέφονταν γύρω από τος λαϊκές συνοικίες της Αθήνας ή την ζωή στην γενέτειρά του. Ο Παπαδιαμάντης ζούσε τόσο απλοϊκά, που σε συνδυασμό με τα οικονομικά του που ήταν πενιχρά, οι περιγραφές συνθέτουν έναν άνθρωπο σχεδόν κουρελή. Είχε ελάχιστους φίλους και προτιμούσε την μοναξιά, παρέα με ποτό και τσιγάρο.

Η λατρεία της φύσης και η έλξη προς την απλοϊκή ζωή, τον έκανε να επιστρέψει στην Σκιάθο το 1908. Τρία χρόνια αργότερα, στις 3 Ιανουαρίου του 1911, κι ενώ η υγεία του είχε επιδεινωθεί, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 60 ετών από πνευμονία.

Το πιο γνωστό του έργο, που ακόμα και σήμερα θεωρείται επίκαιρο, είναι «Η φόνισσα». Η γλώσσα που χρησιμοποιούσε είναι ιδιόμορφη, φανερά επηρεασμένη από τα εκκλησιαστικά βιβλία. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους διηγηματογράφους της ελληνικής λογοτεχνίας, χαρίζοντάς της αριστοτεχνικά κείμενα. Το έργο του είναι διεθνώς αναγνωρισμένο και διδάσκεται σε σχολεία και πανεπιστήμια.