Ο Χίτλερ και η γερμανική πολεμική μηχανή του, έχει κατακτήσει σχεδόν όλη την Ευρώπη. Η Γερμανική κατοχή αποδεικνύεται ακόμα πιο οδυνηρή και από τον ίδιο τον πόλεμο. Οι ναζιστικές δυνάμεις μαζεύουν όλα τα τρόφιμα αφήνοντας τους κατοίκους των περιοχών να λιμοκτονούν και να πεθαίνουν από την έλλειψη βασικών αγαθών.

Στις πόλεις το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο, αφού τα τρόφιμα βρίσκονται πια μόνο στην μαύρη αγορά, με εξωφρενικά παραδείγματα, όπως 5 κιλά λάδι να κοστίζει όσο ένα χωράφι.

Στο δρόμο η εικόνα αποστεωμένων πτωμάτων δεν συγκινεί κανέναν πια. Καθημερινά δεκάδες άνθρωποι πέθαιναν από τη πείνα. Η ίδια εικόνα σε όλη την Ευρώπη. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, ανθεί η πορνεία απλών καθημερινών γυναικών, απλά για ένα κομμάτι ψωμί, για λίγο γάλα για τα παιδιά τους. 

Οι Γερμανοί στρατιώτες είχαν δικά τους ξενοδοχεία, όπου ντόπιες γυναίκες προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, μόνο στους εκλεκτούς του ναζιστικού καθεστώτος.

 Η πτώση του Χίτλερ είναι πια γεγονός, οι Γερμανοί στρατιώτες αποχωρούν από όλες τις κατεχόμενες χώρες. Ο κόσμος βγαίνει στο δρόμο, πανηγυρίζει, γλεντάει, επιτέλους ανασαίνει. 

Αλλά κρύβει μέσα του θυμό, οργή, για όσα έζησαν, για όσους δικούς τους ανθρώπους έχασαν. Και ξεσπάει. Ξεσπάει στις γυναίκες όπου ξάπλωσαν με τον εχθρό. Στις γυναίκες που δέχτηκαν να τους ακουμπήσει ναζιστικό χέρι. Και τότε χάνεται το μέτρο. Οι γυναίκες αυτές τιμωρούνται, εξευτελίζονται δημοσίως, κουρεύονται εντελώς, χλευάζονται, γδύνονται σε δημόσια θέα, και καλύπτονται με περιττώματα.

Πολλές γυναίκες δολοφονήθηκαν, ενώ οι υπόλοιπες αναγκάστηκαν να φύγουν από το τόπο τους, εκεί ήταν στιγματισμένες. Όσες δεν άντεξαν, αυτοκτόνησαν. Το μίσος ήταν τόσο έντονο, που τα πτώματά τους δεν θάβονταν. Ο πόλεμος μπορεί να τελείωσε, αλλά τα σημάδια του χρειάστηκαν δεκαετίες για να σβηστούν.