Με ανακοίνωση του το Γ' Ράιχ, στις 28 Ιουλίου του 1941, ξεκίνησε τον αναγκαστικό δανεισμό από την Τράπεζα της Ελλάδος. Η ανακοίνωση έλεγε:

«Η Τράπεζα της Ελλάδος δέον όπως ρυθμίζει κατά τοιούτον τρόπον την επάρκειαν του χαρτονομίσματος εις δραχμάς, ώστε να εξασφαλισθεί μηνιαίως δια τας ανάγκας του γερμανικού στρατού ποσόν μέχρις 25 εκατομμυρίων μάρκων».

Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ.Ανατολή-Βαλκάνια, είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ’αυτήν και είχαν πεδίο δράσης την ευρύτερη περιοχή της.

Οι υπέρογκες δαπάνες του ελληνικού κράτους που πήγαιναν προς τα γερμανικά στρατεύματα, ήταν η κύρια αιτία που ξέσπασε ο μεγάλος λιμός στην Ελλάδα και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων πολιτών.

Τα κατοχικά δάνεια που αναφέρονται μέχρι σήμερα, έχουν ως εναρκτήρια ημερομηνία τη 28η Ιουλίου του 1941. Το μεγάλο δάνειο, που αποφασίστηκε ένα χρόνο αργότερα από τις δυνάμεις κατοχής, ερήμην της Ελλάδας, έφτασε το 1,5 δισ. δραχμές, ενώ ακολούθησαν και άλλες “λεηλασίες” του ελληνικού χρήματος.

Το ύψος του δανείου έφτασε σχεδόν τα 230 εκατ. δολάρια, με την αξία που είχαν το 1946. Υπολογίζεται σήμερα πως το μέγεθος των γερμανικών αποζημιώσεων προς την Ελλάδα φτάνει από 200 έως 500 δισ. ευρώ(!), αν και χρειάζονται πολλοί υπολογισμοί τεκμηρίωσης.

Μέχρι σήμερα, οι Γερμανοί αρνούνται την υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης με τα παρακάτω επιχειρήματα:

• Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου.
• Από το δάνειο παραιτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και μετά το 1990 παρά τη ρηματική διακοίνωση του Μαρτίου 1967.
• Ύστερα από τόσα χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. (Η Ελλάδα το διεκδικεί από το 1945).