Ο Δημήτρης Λάλος με αφορμή το κείμενο του Χριστόφορου Χριστοφή «Νιζίνκι, η προφητεία της φωτιάς» διερευνά το ανθρώπινο σώμα που είναι για τον Νιζίνσκι ταυτόχρονα το θέμα και το μέσον.

-Τι σημαίνει «επιτελεστικό», δηλαδή performative, όρος που εισήχθη από τον Τζον Όστιν το 1955;
-Τι χρειάζεται ένα έργο τέχνης για να είναι παρουσιάσιμο;
-Πότε περάσαμε από το θεατρικό έργο, ως λογοτεχνικό είδος, στο θεατρικό έργο ως παραστάσιμο γεγονός;

Είναι μερικά από τα ερωτήματα που διερευνά η παράσταση. Η μεταφορά της αλήθειας επί σκηνής κάνει τα όρια της παράστασης και του επιτελεστικού (performance) να διευρυνθούν. Η σχέση κοινού-καλλιτέχνη επαναπροσδιορίζεται.

Ο αισθητικός χαρακτήρας της παράστασης διαμορφώνεται από την ιδιότητά της ως γεγονός. Μας ανοίγονται καινούργιοι, άγνωστοι δρόμοι…