1822 – Η Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου καθιερώνει την γαλανόλευκη ως επίσημο σύμβολο του Γένους των Ελλήνων

Από το 1821, όταν και ξέσπασε η ελληνική επανάσταση μέχρι και την Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1822, δεν υπήρχε ενιαία διοίκηση του αγώνα. Κάθε στρατιωτικό σώμα λοιπόν, είχε την δική του σημαία.

Οι επαναστατικές σημαίες ήταν στα χρώματα της Φιλικής Εταιρείας (άσπρο-μαύρο-κόκκινο), και τα σύμβολά της (όπως π.χ. μια άγκυρα ή έναν φοίνικα). Άλλοι ακολουθούσαν τα μπαϊράκια των αρματολών, που είχαν πάνω τον σταυρό και κάποιον άγιο ενώ κάποιοι άλλοι, εξεγέρθηκαν υπό το λάβαρο της εκκλησίας της ενορίας τους.

Στις 13 Ιανουαρίου του 1822, η οποία εκτός από το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος» και το πρώτο της σύνταγμα, ψήφισε και για την μορφή της ελληνικής σημαίας. Τα χρώματα τα οποία καθιερώθηκαν ήταν το κυανό και το λευκό. Αφού αποφασίστηκαν τα χρώματα, ανατέθηκε στο Εκτελεστικό Σώμα να προσδιορίσει ποια θα είναι η τελική της μορφή.

Σύμφωνα με θεωρίες που έχουν κυκλοφορήσει τα χρόνια που ακολούθησαν, η Εθνοσυνέλευση απέρριψε το κόκκινο και το πράσινο, χρώματα άμεσα συνυφασμένα με την Οθωμανική αυτοκρατορία. Η επιλογή του κυανού και του λευκού από την άλλη, συμβολίζουν το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας του Αιγαίου και το λευκό των κυμάτων της.

Μια άλλη θεωρία, πιο γνωστή και πιο διαδεμομένη από τις προηγούμενες, αφορά τις λωρίδες, οι οποίες συμβολίζουν τις συλλαβές της φράσης «ελευθερία ή θάνατος», οι πέντε κυανές τις συλλαβές «Ε-λευ-θε-ρί-α» και οι τέσσερις λευκές «ή Θά-να-τος».

Δύο μήνες αργότερα στις 15 Μαρτίου του 1822, εκδόθηκε η τελική απόφαση του Εκτελεστικού Σώματος, την οποία και υπέγραψε ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Το διάταγμα όριζε:

α) των μεν κατά γην δυνάμεων η σημαία, σχήματος τετραγώνου, θα είχεν εμβαδόν κυανούν, το οποίο θα διηρείτο εις τέσσαρα ίσα τμήματα από άκρων έως άκρων του εμβαδού

β) η δε κατά θάλασσαν σημαία θα ήτο διττή, μία διά τα πολεμικά και άλλη διά τα εμπορικά πλοία. Και της μεν διά τα πολεμικά πλοία το εμβαδόν θα διηρείτο ες εννέα οριζόντια παραλληλόγραμμα, παραμειβομένων εις αυτά των χρωμάτων λευκού και κυανού' εις την άνω δε προς τα έσω γωνίαν τούτου του εμβαδού εσχηματίζετο τετράγωνον κυανόχρουν, διηρημένον εν τω μέσω δι' ενός σταυρού λευκοχρόου. Της δε διά τα εμπορικά πλοία διωρισμένης το εμβαδό θα ήτο κυανούν' εις την άνω προς τα έσω γωνίαν τούτου του εμβαδού εσχηματίζετο ωσαύτως τετράγωνον λευκόχρουν και διηρημένον εν τω μέσω δι' ενός σταυρού κυανοχρόου.

Η σημαία των δυνάμεων της ξηράς, ήταν επίσημη σημαία του ελληνικού κράτους μέχρι και το 1978. Σήμερα, η «κατά θάλασσαν σημαία» των πολεμικών πλοίων έχει επικρατήσει ως το επίσημο σύμβολο του ελληνικού έθνους.

2015 – Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αγιοποιεί τον Γέροντα Παΐσιο

Ο Αρσένιος Ενζεπίδης γεννήθηκε το 1924 στην Καππαδοκία. Ο πατέρας του ήταν δήμαρχος Φαρασών και είχε 8 αδέλφια. Μόλις μια εβδομάδα πριν οι χριστιανοί συντοπίτες του εκδιωχθούν από τους Τούρκους, πρόλαβε και βαφτίστηκε.

Το 1949 απολύεται από τον στρατό και το 1950 μπαίνει στο Άγιο Όρος. Από 1958 μέχρι το 1979 βρέθηκε σε διάφορες Μονές, μέχρι που εντάχθηκε στην αδελφότητα της Μονής Κουτλουμουσίου. Εκεί εργάστηκε με όλες του τις δυνάμεις στο εγκαταλελειμμένο κελί της «Παναγούδας». Από την εποχή που εγκαταστάθηκε εκεί, πλήθος πιστών τον επισκεπτόταν σε ημερήσια βάση. Ήταν μάλιστα τέτοιος ο αριθμός, που υπήρχαν και ειδικές σημάνσεις, που έδειχναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούνται οι άλλοι μοναχοί. Οι πιστοί άρχισαν να πιστεύουν πως έκανε θαύματα.

Η φήμη του, ακόμα και πριν από τον θάνατό του είχε διαδοθεί σε μεγάλη μερίδα των ορθόδοξων πιστών. Διέθετε μια χαρισματική πνευματική προσωπικότητα και ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος. Αν και οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού, ο τρόπος ζωής του, η άσκηση, η ταπεινοφροσύνη, το φιλότιμο και η αγάπη, αποτελούσαν για όλους, αιτία θαυμασμού και έναν λόγο παρηγοριάς. «»

Ο Παΐσιος ήταν φιλάσθενος. Το 1966, είχε αρρωστήσει βαριά και είχε νοσηλευθεί στο «Νοσοκομείο Παπανικολάου». Το 1993 η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Οι γιατροί βλέπντας της αιμορραγίες διέγνωσαν καρκίνο του παχέος εντέρου. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του αρνείται να πάρει φάρμακα.

Κοιμήθηκε στις 12 Ιουλίου και κάθε χρόνο, στις 11 προς 12 Ιουλίου τελείται αγρύπνια στο Ιερό ησυχαστήριο της Σουρωτής.

Στις 13 Ιανουαρίου του 2015, η Οικουμενική Σύνοδος τον ανακήρυξε Άγιο (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης). Τα τελευταία χρόνια του αποδίδονται ακόμα περισσότερες προφητείες για την Ελλάδα και τον ελληνισμό. «Κι αν μου πουν ότι δεν υπάρχει Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήσει έναν Έλληνα. Φτάνει ακόμη και ένας», είχε πει σε κάποιον που ανησυχούσε για το μέλλον της πατρίδας.