532 μ.Χ. – Ξεσπά η Στάση του Νίκα στο Βυζάντιο

Η Στάση του Νίκα, ήταν η πιο βίαιη εξέγερση στην ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά και της πόλης, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και με μεγάλο μέρος της πόλης να καίγεται ολοσχερώς.

Από την εποχή του Βυζαντίου ακόμα, οι πρόγονοί μας είχαν μια οπαδική μανία. Η Στάση του Νίκα οφείλεται στην εξέγερση φιλάθλων άλλωστε. Τα χαμηλότερα στρώματα είχαν οργανώσει κάτι σαν τους σημερινούς συνδέσμους οπαδών, που τότε παρακολουθούσαν με φανατισμό τις αρματοδρομίες. Αυτές οι ομάδες ήταν τέσσερις. Οι Βένετοι (μπλε), οι Πράσινοι, οι Ρούσσοι (κόκκινοι) και οι λευκοί. Οι δυο τελευταίοι δεν είχαν και τόσο μεγάλη δημοτικότητα. Οι Πράσινοι και οι Βένετοι λοιπόν ήταν, όπως λένε οι ιστορικοί, κάτι μεταξύ συμμοριών και πολιτικών κομμάτων, αφού μπορούσαν να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις. Η συγκρούσεις τους ήταν φανατισμένες.

Το 531 μ.Χ ένας «Βένετος» και ένας «Πράσινος» συνελήφθησαν με την κατηγορία της δολοφονίας. Καταδικάστηκαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός όμως (που ήταν «δηλωμένος» οπαδός την Βενετών), με προσωπική του απόφαση θα μετατρέψει την ποινή σε φυλάκιση. Οι Βένετοι και οι Πράσινοι ζητούν την πλήρη απαλλαγή τους, με τον Ιουστινιανό να μην τους δίνει σημασία.

Στις 11 Ιανουαρίου του 532 μ.Χ., οι «φίλαθλοι» ξεσηκώνονται, πυρπολώντας σπίτια και δημόσια κτίρια. Προξενούν ακόμα ζημιές και στην Αγία Σοφιά. Το σύνθημά τους είναι ίδιο με αυτό που φώναζαν στον ιππόδρομο ώστε να εμψυχώσουν τους αρματοδρόμους: Νίκα.

Τους στασιαστές υποστήριξαν και οι πολίτες, θέλοντας να διαμαρτυρηθούν για τα οικονομικά μέτρα του αυτοκράτορα. Το πλήθος όσο περνούσε η ώρα μεγάλωνε. Οι συγκλητικοί σιγοντάρουν την εξέγερση, αφού έβλεπαν τα προνόμια τους να χάνονται, μετά τις μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού. Το πλήθος συγκεντρώθηκε στον ιππόδρομο και ανέβασε στον θρόνο τον ανιψιό του Ιουστινιανού, τον Υπάτιο.

Ο Ιουστινιανός δεν μπορεί να ελέγξει την κατάσταση. Σκέφτεται να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη. Η γυναίκα του όμως, η θεοδώρα, τον πείθει να μείνει. Θα διατάξει τότε τον στρατό να καταλήξει την εξέγερση. Αυτή, μετά την επέμβαση θα πνιγεί στο αίμα. Οι στρατηγοί Βελισάριος και Μούνδος, στριμώχνουν το πλήθος στον ιππόδρομο και ακολουθεί σφαγή. Οι νεκροί θα φτάσουν τους 30.000, με την εξέγερση να τελειώνει στις 18 Ιανουαρίου.

Ο Ιουστινιανός εδραιώθηκε. Εκτέλεσε τον ανιψιό του, τον αδερφό του και πολλούς ευγενείς, με τις περιουσίες του να δημεύονται. Η λαμπρή περίοδος της αυτοκρατορίας του είχε ξεκινήσει με αίμα...

1910 – Γεννιέται ο μεγάλος ποιητής Νίκος Καββαδίας

Γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1910 στο Νίκολσκι Ουσουρίσκι της Μαντζουρίας, από γονείς Κεφαλλονίτες. Ο πατέρας του Χαρίλαος είχε γραφείο γενικού εμπορίου. Ο κύριος πελάτης του ήταν ο τσαρικός στρατός.

Όταν ήταν 4 ετών και με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στο Αργοστόλι. Ο πατέρας του επιστρέφει στην Ρωσία, αλλά καταστρέφεται οικονομικά. Με το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης μάλιστα, θα φυλακιστεί. Θα μείνει στην φυλακή 4 χρόνια και θα επιστρέψει στην Ελλάδα το 1921.

Η οικογένεια θα μετακομίσει στον Πειραιά, την ίδια περίπου περίοδο που τα κύματα προσφύγων θα έρθουν από την Μικρά Ασία. Ο Νίκος Καββαδίας θα φοιτήσει στο δημοτικό σχολείο μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη, θα διαβάσει Ιούλιο Βέρν και πολλά βιβλία περιπέτειας. Όταν έγινε 18 ετών ξεκινά να δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας.

Θα δώσει εξετάσει για γιατρός, αλλά λόγω του θανάτου του πατέρα του θα αναγκαστεί να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο. Το 1928 θα μπαρκάρει με το πρώτο του καράβι. Το 1934, η οικογένεια μετακομίζει στην Αθήνα. Το 1938 θα στρατευτεί και θα υπηρετήσει στην Ξάνθη, ενώ το 1939 αποκτά δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητή.

Στον πόλεμο του ’40 θα μεταβεί στην Αλβανία, όπου θα υπηρετήσει αρχικά ως τραυματιοφορέας και αργότερα, ως ασυρματιστής στον σταθμό υποκλοπής της ΙΙΙ Μεραρχίας.

Την περίοδο της κατοχής γίνεται μέλος του ΕΑΜ. Όλα αυτά τα χρόνια παραμένει ενεργός, γράφοντας ποιήματα, πολλά από αυτά πλέον αντιστασιακά. Στις αρχές του 1945 γίνεται επικεφαλής του ΕΑΜ Λογοτεχνών-Ποιητών, θέση την οποία παραχωρεί στις 6 Οκτώβρη του ίδιου έτους στον Νικηφόρο Βρεττάκο, εξαιτίας της αναχώρησής του από την Ελλάδα με το πλοίο «Κορινθία».

Από το 1954 μέχρι το 1974, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο ασταμάτητα. Αυτό την περίοδο θα χάσει την μητέρα του και τον αδερφό του. Πολλά από τα βιβλία του, κυρίως ποιητικές συλλογές θα κυκλοφορήσουν, κάποια μάλιστα σε ξένες γλώσσες. Η πιο χαρακτηριστική του επανέκδοση θα γίνει το 1961 με τα « Μαραμπού» και «Πούσι».

Το 1975, ένα μήνα μετά την συμπλήρωση των 65 του χρόνων, και συγκεκριμένα στις 10 Φεβρουαρίου, ο Νίκος Καββαδίας θα αφήσει την τελευταία του πνοή ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Έφυγε με το παράπονο ότι η γένια του ’30, η γενιά ποιητών που ανήκε και ο ίδιος, τον είχε υποτιμήσει. Η ιστορία όμως τον δικαίωσε μετά θάνατον. Πολλά από τα ποιήματα του μελοποιήθηκαν και έφτασε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές του 20ου αιώνα.