1927 – Γεννήθηκε η ηθοποιός Άννα Συνοδινού

Γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου του 1927 στο Λουτράκι Κορινθίας. Τελείωσε το σχολείο στην αθήνα και αμέσως μετά φοίτησε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Οι πρώτες τις συνεργασίες ήταν με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Μίμη Φωτόπουλο.

Από το 1956 μέχρι και το 1964, υπήρξε μόνιμο στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου εμφανιζόμενη δίπλα στην Κατίνα Παξινού και στον Αλέξη Μινωτή, κυρίως σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της αρχαίας τραγωδίας. Τις χροιές 1955 και 1957 τιμήθηκε με το βραβεία της «Μαρίκας Κοτοπούλη».

Το 1965, ιδρύει τον θίασο «Ελληνική Σκηνή». Σε αναζήτηση θεατρικής στέγης, μίσθωσε το παλιό λατομείο του Λυκαβηττού και δημιούργησε το πασίγνωστο θέατρο. Το 1967, με την επιβολή της δικτατορίας, της αφαιρέθηκε το διαβατήριο και η χούντα ανακάλεσε την άδεια λειτουργίας του θεάτρου του Λυκαβηττού. Το μεγαλύτερο διάστημα της δικτατορίας εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εταιρεία του συζύγου της, Γιώργου Μαρινάκη, που ήταν πρωταθλητής του τριπλούν και έμπορος.

Επανέρχεται στο θέατρο το 1972, ενσαρκώνοντας την «Ηλέκτρα» στο Ηρώδειο. Από το 1973 μέχρι και το 1975, συμμετέχει σε παραστάσεις του Εθνικού θεάτρου και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Από την πτώση της δικτατορίας και έπειτα την κέρδισε η πολιτική. Εξελέγη βουλευτής με την νέα Δημοκρατία πέντε φορές (1974, 1977, 1981, 1985, 1989), ενώ διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977-1980).

Κατά τη διάρκεια της πολιτικής της σταδιοδρομίας εισηγήθηκε νομοθετικές προτάσεις για την προστασία των γερόντων, της μητρότητας, των παιδιών και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο ΙΚΑ και την ίδρυση της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Το 1986 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με τον συνδυασμό του Μιλτιάδη Έβερτ.

Το 1990 παραιτήθηκε από το βουλευτικό της αξίωμα κατά την διάρκεια της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αμέσως επανήλθε στα θεατρικά δρώμενα, πρωταγωνιστώντας ξανά σε αρχαίες τραγωδίες αλλά και παραστάσεις του νεότερου ελληνικού θεάτρου, όπως «Το μυστικό της κοντέσας Βαλέραινας» του Γρηγόρη Ξενόπουλου, «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτρη Κορομηλά. Συμμετείχε σε ξένες και ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές αλλά και τηλεοπτικές σειρές («Οι φρουροί της Αχαΐας»).

Έχει τιμηθεί με τα παράσημα Ευποιίας και τον Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Πολιτείας αλλά και με το μετάλλιο της πόλης των Αθηνών. Πέθανε σε ηλικία 88 ετών, στις 7 Ιανουαρίου του 2016.

2000 – Πεθαίνει σε ηλικία 78 ετών, ο «άνθρωπος-ατμομηχανή», Εμίλ Ζατόπεκ

Ο Εμίλ Ζατόπεκ υπήρξε ο μεγαλύτερος Τσεχοσλοβάκος δρομέας και είναι ο αθλητής που άλλαξε τα δεδομένα στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων. Το παρατσούκλι «άνθρωπος-ατμομηχανή» του δόθηκε λόγω του ιδιαίτερου στιλ τρεξίματος του, που ενώ νόμιζες ότι θα καταρρεύσει, εκείνος συνέχιζε όλο και πιο δυναμικά.

Γεννήθηκε στο Κοπρίβνιτσε της Τσεχοσλοβακίας στις 19 Σεπτεμβρίου του 1922 και στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε να εργάζεται σε εργοστάσιο κατασκευής παπουτσιών. Ο γυμναστής του εργοστασίου τον ξεχώρισε και ύστερα από προτροπή του τελευταίου, ξεκίνησε την ενασχόληση του με το τρέξιμο που έμελλε να τον κάνει γνωστό παγκοσμίως. Σε ηλικία 22 ετών, κατέρριψε τα ρεκόρ Τσεχοσλοβακίας σε 2.000, 3.000 και 5.000 μέτρα, ενώ ένα χρόνο αργότερα και με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εντάσσεται στις ένοπλες δυνάμεις και αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον αθλητισμό.

Το 1948, θα ταξιδέψει στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, όπου θα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στα 10.000 μέτρα και το ασημένιο στα 5.000 μέτρα. Στόχος του ήταν να ξεπεράσει τον θρύλο του αγαπημένου του Φινλανδού αθλητή Παάβο Νούρμι. Και τα κατάφερε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952, κατακτώντας τρία χρυσά μετάλλια σε 5.000μ., 10.000μ. και στον Μαραθώνιο. Το 1956, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης συμμετείχε μόνο στον Μαραθώνιο, τερματίζοντας έκτος. Τότε ήταν που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Κατά την διάρκεια της πλούσιας καριέρας του, κατέρριψε 18 παγκόσμια ρεκόρ και έσπασε το άφταστο μέχρι τότε φράγμα των 29 λεπτών στα 10.000 μέτρα. Ο τρόπος τρεξίματός του, σαν «τρελός» όπως έλεγαν τότε, έχει μείνει στην ιστορία.

Αγκομαχούσε σαν «ατμομηχανή» αλλά δεν σταματούσε και οι αντίπαλοί του δεν μπορούσαν να τον ξεπεράσουν ευκολά. Ο ίδιος σχολιάζοντας με χιούμορ έλεγε για το αγωνιστικό... στυλ που δεν είχε: «Δεν είμαι αρκετά ταλαντούχος για να τρέχω και να χαμογελάω ταυτόχρονα».

Το 1952, μια ώρα μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα 5.000 μέτρα, η σύζυγός του Ντάνα Ζατόπκοβα κέρδισε και αυτή το χρυσό μετάλλιο στον ακοντισμό. Η σχέση τους ήταν καρμική, αφού γεννήθηκαν ακριβώς την ίδια μέρα, στις 19 Σεπτεμβρίου του 1922!

Μετά την απόσυρσή του από τον αθλητισμό, ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα του κομμουνιστικού κόμματος της Τσεχοσλοβακίας. Όμως το 1968, με δηλώσεις του στήριξε το κίνημα «Άνοιξη της Πράγας», με αποτέλεσμα, μετά την κατάπνιξή του, να εκδιωχθεί από το κόμμα και τον στρατό.

Για να ζήσει έγινε οδοκαθαριστής. Όταν το πλήθος περνούσε δίπλα του και καταλάβαινε ποιος ήταν μάζευε τα σκουπίδια μαζί του. Το κράτος τον δέχθηκε πίσω και τον τοποθέτησε στο υπουργείο Αθλητισμού. Βγήκε στην σύνταξη στα 60 του χρόνια. Ταξίδεψε παντού και το 1975 τιμήθηκε με το βραβείο «Πιερ ντε Κουμπερντέν».

Πέθανε στις 21 Νοεμβρίου του 2000, ύστερα από χρόνια προβλήματα υγείας, σε ένα νοσοκομείο της Πράγας, υποφέροντας από πνευμονία, έναν σπασμένο γοφό και κατάθλιψη. Ο «άνθρωπος-ατμομηχανή» πέθανε σε ηλικία 78 ετών, έχοντας στιγματίσει με τις αθλητικές του επιδόσεις αλλά και την ζωή του, την εικόνα και το ήθος των αθλητών του στίβου.