Στις 3 Απριλίου του 1912 γεννιέται στην Κερασίτσα Αρκαδίας ένας άνθρωπος που έμελλε να στιγματίσει την πολιτική ζωή της Ελλάδας στον 20ο αιώνα. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ήταν το 14ο παιδί από τα 18 που απόκτησαν οι γονείς του.

Μεγαλωμένος σε μια μεγάλη οικογένεια, γνώρισε την αξία της πολυφωνίας που μετέπειτα υπεράσπισε με τη ζωή του. Φοίτησε σε σχολείο της Αρκαδίας και μόλις τελείωσε έφυγε για την Αθήνα, όπου σπούδασε Ιατρική, με ειδίκευση στην γυναικολογία. Ήταν δεινός αθλητής του στίβου και μέχρι το 1959 κατείχε το Πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος με 7,37μ. Στο ίδιο αγώνισμα, ανακηρύχθηκε 10 φορές Βαλκανιονίκης.

Την περίοδο της κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Το 1943, ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, δίνοντας τα έσοδα στα συσσίτια.

Μετά το τέλος της κατοχής, συνέχισε τις σπουδές του στην Ιατρική. Το 1950, πήρε τον τίτλο του υφηγητή στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας. Ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική από την δεκαετία του ’50. Κατέβηκε όμως υποψήφιος στις εκλογές του 1961, με το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), έναν συνασπισμό με επικεφαλής την ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά). Εξελέγη βουλευτής στον Πειραιά. Έγινε γνωστός στο πανελλήνιο όταν, αψηφώντας τις ειδοποιήσεις της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Ήταν άλλωστε ιδρυτικό μέλος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη».

Μετά την δράση του στο Λονδίνο για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα και το ναυάγιο της μεσολάβησής του με την Βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία αρνήθηκε να συναντήσει την σύζυγο ενός εκ των κρατουμένων, ο Λαμπράκης θα βρεθεί το 1963 στην Θεσσαλονίκη. Εκεί γινόταν μια συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό.

Στις 22 Μαΐου, λίγο μετά τις 8 το βράδυ, ο Λαμπράκης ξεκίνησε από το ξενοδοχείο Κοσμοπολίτ, για να παρευρεθεί στην εκδήλωση, στην οποία ήταν ομιλητής. Από τις 6 το απόγευμα η κατάσταση ήταν τεταμένη, καθώς ομάδες ακραίων δεξιών πεποιθήσεων προκαλούσαν προβλήματα στην συγκέντρωση. Όμως η συγκέντρωση δεν διαλύθηκε. Ο Λαμπράκης στην ομιλία που έδωσε, είπε προφητικά:

«Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Έθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατεύσουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου».

Αμέσως μετά το τέλος της ομιλίας του, ο Λαμπράκης ξεκίνησε για το ξενοδοχείο με μεγάλη συνοδεία. Την ώρα που πήγαινε να περάσει τον δρόμο, ένα τρίκυκλό έπεσε με μεγάλη ταχύτητα απάνω στους συγκεντρωμένους και ένας άνδρας που ήταν ανεβασμένος στην καρότσα, χτύπησε τον Λαμπράκη με λοστό στο κεφάλι. Ο Λαμπράκης, έπεσε αναίσθητος στο έδαφος.

Οι δυο άνδρες που επέβαιναν στο τρίκυκλο ήταν ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης (αυτός που κρατούσε το λοστό) και ο Σπύρος Γκοτζαμάνης (οδηγός), μέλη παρακρατικών δεξιών οργανώσεων. Ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου στις 27 Μαΐου του 1963 άφησε την τελευταία του πνοή. Την επόμενη μέρα, πάνω από 200.000 κόσμος (μερικοί μιλούν και για 500.000) συγκεντρώθηκε στο Α' νεκροταφείο για την νεκρώσιμη ακολουθία.

Οι φυσικοί αυτουργοί ήταν οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα, του νεαρού τότε ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη, οδήγησε στο συμπέρασμα ότι υπήρχε άμεση σχέση των αρχών με το ακροδεξιό παρακράτος. Ο Σαρτζετάκης απήγγειλε συγκεκριμένες κατηγορίες για ανώτατους αξιωματικούς της Χωροφυλακής. Στην δίκη που έγινε το 1966 όμως, καταδικάστηκαν μόνο οι δυο επιβαίνοντες στο τρίκυκλο. Ο Γκοτζαμάνης σε 11 χρόνια και ο Εμμανουηλίδης σε 8,5 μόλις χρόνια. Την Περίοδο της χούντας, οι δυο φυλακισμένοι αφέθηκαν ελεύθεροι!

Η δολοφονία του Λαμπράκη ήταν ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα, αφού κατέδειξε τις πληγές της μετεμφυλιακής Ελλάδας και το στυγνό πρόσωπο του παρακράτους. Αμέσως μετά την δολοφονία του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε την περίφημη φράση «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» και παραιτήθηκε της πρωθυπουργίας, φεύγοντας για το Παρίσι. Οι νέοι της εποχής, ίδρυσαν την «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας πρώτος γραμματέας ήταν Ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον Βασίλη Βασιλικό ώστε να γράψει το περίφημο πολιτικό μυθιστόρημα «Ζ», που το 1969 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Κώστα Γαβρά και κέρδισε 2 βραβεία Όσκαρ.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης παραμένει μέχρι σήμερα ένα σύμβολο της Δημοκρατίας και τη Ειρήνης, για τα οποία έδωσε ακόμα και την ζωή του...