Η δεκαετία του ’70 ήταν μια περίεργη πολιτική περίοδος για την Ιταλία. Και κοινωνική. Τα «μολυβένια χρόνια», οι μαζικές διαδηλώσεις, άνοδος της μαφίας, η άμεση εμπλοκή της CIA στο εσωτερικό, οι απεργίες, το εκτεταμένο φεμινιστικό κίνημα, το ποδόσφαιρο και οι ένοπλες ενέργειες τωνς «Ερυθρών Ταξιαρχιών ».
Ίδρυση της οργάνωσης
Οι τελευταίες ιδρύθηκαν τον Αύγουστο 1970, από τον Ρενάτο Κούρτσο, την Μαρτζερίτα Καγκόλ (που αργότερα παντρεύτηκαν) και τον Αλμπέρτο Φραντσεσίνι. Η «Brigate Rosse» όπως λεγόταν στα ιταλικά, αρχικά έδρασε στο Ρέτζο νελλ’ Εμίλια, στα εργοστάσια του Μιλάνου και του Τορίνο. Η πρώτη της ενέργεια, το κάψιμο του αυτοκινήτου ενός εργοστασιάρχη, έγινε έναν μήνα μετά. Το 1972 επεκτάθηκε περισσότερο στο Τορίνο και έφτασε μέχρι την Γένοβα. Δυο χρόνια αργότερα έγινε και η πρώτη δολοφονία. Τα μέλη της οργάνωσης σκότωσαν δυο μέλη του ιταλικού νεοφασιστικού κόμματος «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα».
Από το 1974 και μετά την σύλληψη των ιδρυτών, είχαν ξεκινήσει τις απαγωγές πολιτικών και βιομηχάνων. Από το 1977 έκαναν σχεδόν καθημερινές επιθέσεις σε διαφορετικούς στόχους. Μέχρι που στις 16 Μαρτίου του 1978, έκαναν πράξη το πιο φιλόδοξο σχέδιό τους.
Ο Άλντο Μόρο
Ο Άλντο Μόρο γεννήθηκε στην πόλη Μάγκλι της επαρχίας του Λέτσε το 1916. Άρχισε να ασχολείται με την πολίτική από τα 25 του χρόνια. Έκανε μια λαμπρή καριέρα Ακαδημαϊκού στα νομικά και το 1946, βοήθησε στην σύνταξη του νέου Ιταλικού Συντάγματος. Δυο χρόνια αργότερα θα εκλεγεί βουλευτής με το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών και θα φτάσει να εκλεγεί πρωθυπουργός, αξίωμα που κράτησε συνολικά για 7 χρόνια, από το 1963 έως το 1968 και από το 1974 μέχρι το 1976.
Η απαγωγή του πρώην πρωθυπουργού και οι διαπραγματεύσεις
Στις 16 Μαρτίου του 1978, οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» σκοτώνουν πέντε σωματοφύλακες του Άλντο Μόρο, αφού σταμάτησαν το αυτοκίνητό του στον δρόμο, και τον απαγάγουν. Τον θεωρούν έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς τους, αφού ήταν πρωτεργάτης στον ιστορικό συμβιβασμό με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας. Ο Άλντο Μόρο κατευθυνόταν με την πενταμελή του συνοδεία στην Βουλή, όπου η κυβέρνηση Αντρεότι θα λάμβανε ψήφο εμπιστοσύνης από το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Δεν άφησαν κανένα μάρτυρα. Με επικεφαλής τον Μάριο Μορέττι, τα 12 μέλη των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» που φορούσαν στολές της Alitalia, μετέφεραν σε μυστικό μέρος τον Άλντο Μόρο και ζήτησαν την απελευθέρωση συγκεκριμένων μελών τους με αντάλλαγμα την ασφαλή απελευθέρωση του Άλντο Μόρο.
Η κυβέρνηση αρνήθηκε να διαπραγματευτεί. Δέκα μέρες μετά την απαγωγή του, τα μέλη της οργάνωσης δημοσιοποιήσαν επιστολή του Μόρο, με την οποία ζητούσε από τον υπουργό Εσωτερικών να προχωρήσει στην ανταλλαγή του με τα μέλη των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» που κρατούνταν στο Τορίνο.
Η άρνηση για διαπραγματεύσεις και η εκτέλεση του Άλντο Μόρο
Παρά της εκκλήσεις του ίδιου και της οικογένειάς του, η κυβέρνηση Αντρεότι δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ την αποφυλάκιση των 14 μελών της οργάνωσης. Ο Μόρο κρατήθηκε όμηρος για 54 μέρες. Όταν τα μέλη της οργάνωσης είδαν πως η κυβέρνηση δεν είχε καμία απολύτως πρόθεση να διαπραγματευτεί, αποφάσισαν να εκτελέσουν τον Μόρο, φοβούμενοι ότι θα τους ανακάλυπταν.
Τον έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο και του είπαν να καλυφθεί με μια κουβέρτα. Ίσως τον έκαναν να πιστέψει ότι θα τον επιστρέψουν στην οικογένεια του. Ο Μορέττι τον πυροβόλησε 11 φορές.
Η σορός του βρέθηκε στις 9 Μαΐου στο πορτ μπαγκαζ ενός αυτοκινήτου στην Βια Καετάνι. Ο τόπος ήταν συμβολικός, αφού ήταν περίπου στην μέση της απόστασης από τα γραφεία των Χριστιανοδημοκρατών και του Κομμουνιστικού Κόμματος.
«Aldo Moro Vivere» φώναζε ολόκληρος ο κόσμος. Οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» έγιναν γνωστές παγκοσμίως, αλλά έχασαν την ενότητά τους, αφού έχασαν την υποστήριξη από πολλά μέλη τους αλλά και από το μέρος της κοινωνίας που τους θεωρούσε επαναστάτες.
Από εκείνο το σημείο άρχισε η παρακμή της οργάνωσης που διαλύθηκε τελικά επίσημα το 1988, μετά από τις εκατοντάδες συλλήψεις μελών της οργάνωσης το 1982. Ο Άλντο Μόρο δολοφονήθηκε βίαια, ενώ ήταν πρωτεργάτης για την συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων που θα έβαζε τέλος στην αβεβαιότητα στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας. Ο πρώην πρωθυπουργός άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 62 ετών.
