Το 1980, στις γειτονιές του Πόρτο Αλέγκρε γεννήθηκε ένα παιδί που θα σημάδευε το ποδόσφαιρο. Που θα έκανε πράγματα που δεν είχε κάνει ποτέ κανένας άλλος. Πράγματα που δεν πίστευες ότι γίνονταν. 37 χρόνια αργότερα, αποφάσισε να βάλει τέλος σε μια καριέρα που τα είχε όλα. Διακρίσεις, αξέχαστες στιγμές και κάποιες κακές. Όμως ακόμα και αυτές, ο Ρονάλντο Ντε Ασίς Μορέιρα, όπως είναι το πλήρες όνομά του, τις αντιμετώπιζε με χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που είναι το δεύτερο πράγμα που θα θυμόμαστε από αυτόν, όταν τον φέρνουμε στην μνήμη μας.
Το χαμόγελο το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του, από τότε που είδε τον πατέρα του να παθαίνει ανακοπή καρδιάς μέσα σε μια πισίνα όταν ήταν 8 ετών. Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι δεν θα στεναχωρηθεί ποτέ ξανά. Και το κατάφερε. Από τις φτωχογειτονιές του Πόρτο Αλέγκρε με λίγους τρόπους ξεφεύγεις. Ένας από αυτούς είναι το ποδόσφαιρο. Και ο μικρός Ροναλντίνιο, κατάφερε να αγωνιστεί με την αγαπημένη του Γκρέμιο, στην οποία είχε γραφτεί από επτά χρονών.
Το 1998 έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα και τα επόμενα τρία χρόνια έκανε «πράματα και θάματα». Μπήκε στο μικροσκόπιο της Παρι Σεν Ζερμέν, η οποία δαπάνησε 5 εκατομμύρια ευρώ για τον φέρει στο Παρίσι. Έδειξε κι εκεί την αξία του από την πρώτη στιγμή. Ήταν φαινόμενο. Το 2002 κατέκτησε σε ηλικία 22 ετών το Παγκόσμιο Κύπελλο, δίνοντας στην εθνική της χώρας του την πρόκριση στον τελικό με ένα απίθανο γκολ.
Ένα χρόνο αργότερα, η Μπαρτσελόνα τον έκανε δικό της. Εκεί πέτυχε ακριβώς 100 γκολ μέσα σε πέντε χρόνια, φτάνοντας στην κορυφή της Ευρώπης, αφού η «Μπάρτσα» βρήκε τον ηγέτη που την οδήγησε στην κατάκτηση του πρώτου Champions League μετά από 14 χρόνια.
Πήγε στην Μίλαν. Έδωσε 14 ασίστ σε μια σεζόν, ρεκόρ που κρατάει μέχρι και σήμερα. Επέστρεψε στην πατρίδα του όπου έπαιξε σε Φλαμένγκο, Ατλέτικο Μινέιρο και Φλουμινένσε. Με την δεύτερη κατέκτησε και το Copa Libertadores. Από το 2015 δεν είχε αγωνιστεί σε ομάδα και πριν από λίγες ημέρες ανακοίνωσε την οριστική αποχώρησή του.
Νιώσαμε σαν κάτι να λείπει από το ποδόσφαιρο μόλις ακούσαμε τα νέα. Μπορεί να μην έπαιζε πια, αλλά ο Ροναλντίνιο έκανε πράγματα που έκαναν το ποδόσφαιρο πιο όμορφο. Που παίκτες όπως ο Μέσι και ο Ρονάλντο, με μεγαλύτερες διακρίσεις και διάρκεια, δεν έχουν κάνει. Το «σβήσιμο του τσιγάρου», οι μαγικές φαντεζί ντρίπλες, θα πρέπει να αποκτήσουν το όνομά του. Οπότε από εδώ και πέρα όποιος τις κάνει να λέμε «Α, έκανε ντρίπλα Ροναλντίνιο».
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Ροναλντίνιο ήταν ένα από τα καλύτερα παιδιά που πέρασαν από το άθλημα. Το χαμόγελο του δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη του. Ήταν πάντα δίκαιος και πολλές φορές συγκινητικός. Κάποιοι μάλιστα τον φωνάζουν θρύλο του Fair Play.
Ο Ροναλντίνιο είναι ένας πραγματικός «γητευτής» της μπάλας. Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις μαγικές στιγμές που μας χάρισε, το χαμογελαστό παιδί από το Πόρτο Αλέγκρε...
