Κατεβαίνοντας προς την θάλασσα, αν πάρεις τον δρόμο προς Πειραιά, θα πρέπει σίγουρα να κάνεις μια στάση στο Μικρολίμανο. Το παλιό Τουρκολίμανο, ή Φανάρι ή στην αρχαιότητα, «Λιμένας Μουνιχίας». Μια βόλτα μέσα από τα μικρά λιμανάκια, που αν είχες την τύχη να τα κοιτάξεις από ψηλά, θα έφτιαχναν ένα ψηφιδωτό από θάλασσα και λωρίδες γης, θα σου δώσει την αίσθηση απόδρασης, την αίσθηση μιας βόλτας σε νησί στα μέσα του Αυγούστου.

Τα μπαράκια σφύζουν από ζωή και οι ψαροταβέρνες, όμορφες και νησιωτικές, είναι έτοιμες να σου προσφέρουν ότι πιο φρέσκο έχουν, αφήνοντας σε να αγναντεύεις τα κατάρτια των καϊκιών και να ονειροπολείς. Ο Πειραιάς, ήταν πάντα διαφορετικός. Είναι ντόμπρος, δύσκολος αλλά γοητευτικός, πλούσιος όχι τόσο από χρήματα αλλά από συναισθήματα και νταλκάδες.

Τρώγοντας πάνω στην θάλασσα, με κάθε λογής ανθρώπους για παρέα, από εργάτες μέχρι εφοπλιστές, νομίζεις όχι μόνο πως βρίσκεσαι σε νησί αλλά και πως ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο, σε μια πιο ρομαντική Ελλάδα, τότε που το Μικρολίμανο ήταν ακόμη μια ειδυλλιακή αμμουδιά...

Το Μικρολίμανο το 1939