“Much louder. Much louder. Much louder. Yes.” – M.Gira, The Seer, 2012

Οι SWANS είναι το σημαντικότερο μουσικοθρησκευτικό σχήμα του 22ου αιώνα. Ξανά. Οι SWANS είναι το δημιούργημα του M.Gira. Ο M.Gira δημιούργησε έναν μικρό θεό μέσα σε κραυγές βγαλμένο από υπαρξιακή αγωνία. Γεννημένο στη βρώμα, εξυψωμένο στο φως, πανίσχυρο και καταστροφικό, με βίαιη αγάπη, που φοβάται και πονάει και ο πόνος διαρκώς τον ωθεί στη ζωή, του δίνει σώμα και ψυχή, εικόνες και όργανα για να εκφραστεί. Και μεγάλωσε μαζί του τα τελευταία 35 χρόνια.

Αυτή η συγκλονιστική υπαρξιακή θεουργία είναι οι SWANS, ένα απ’τα μεγαλύτερα δημιουργήματα στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής και μία απ’τις συγκλονιστικότερες ζωντανές εμπειρίες που έρχεται να επιβεβαιώσει ο καθένας τους ζήσει επί σκηνής. Είτε με ενθουσιώδη κατάφαση, ή με έντονη άρνηση μην μπορώντας να διαχειριστεί την ένταση της εμπειρίας. Τα πολλά λόγια περιττεύουν, μιας και το μνημειώδες έργο τους μιλάει από μόνο του και στον καθένα με έναν πολύ διαφορετικό και προσωπικό τρόπο. Λέει ο ίδιος ο Gira για το κλείσιμο αυτού του κύκλου:

«Το 2009, όταν αποφάσισα να επανεκκινήσω τους SWANS, δεν είχα ιδέα που θα οδηγήσει. Ήξερα ότι αν ακολουθούσα το δρόμο της επανάληψης του παρελθόντος είτε στο δημιουργικό ή στο εκτελεστικό επίπεδο, θα κατέληγε να είναι άκαρπο και γελοίο. Μετά από πολλή σκέψη στο πως θα κατέληγα σε μια περιπέτεια που θα οδηγούσε τη μουσική μας σε αχαρτογράφητα νερά, επέλεξα τους πέντε ανθρώπους που με αυτούς η συνεργασία μας θα οδηγούσε σε εκπλήξεις αλλά και αβεβαιότητα ενώ ταυτόχρονα θα ενσωμάτωνε την απαραίτητη δύναμη και αυτοπεποίθηση που χρειάζεται κανείς για να ακολουθήσει τον ποταμό της πρόθεσης που πηγάζει απ’την καρδιά του ήχου – οπουδήποτε τελικά θα μας οδηγούσε. Και αυτή η πρόθεση είναι η ΑΓΑΠΗ!.

Και τελικά αυτή η ΑΓΑΠΗ μας οδήγησε μετά από τέσσερεις δίσκους στην καταληκτική ηχογράφηση αυτής της μορφής των SWANS, το “The Glowing Man”, με τους τρεις να περιέχουν περισσότερη πολυπλοκότητα, απόχρωση και έκταση απ’όσα θα περίμενα ποτέ και με επίσης αρκετές live κυκλοφορίες, διάφορα προγράμματα χρηματοδότησης, αμέτρητες και φαινομενικά ατελείωτες περιοδείες και πρόβες και γενικά ένα εξοντωτικό μόρφωμα που μας έχει αφήσει εμβρόντητους αλλά και αναζωογονημένους και ενθουσιασμένους που το βλέπουμε να ολοκληρώνεται.

Και εδώ ευχαριστώ όλους τους αδερφούς μου και συνεργάτες μου για την αφιέρωσή τους στην όποια ουσιαστική αλήθεια βρίσκεται στην πηγή του ήχου. Δεν είμαι από επιλογή Θεϊστής, αλλά σε συγκεκριμένες στιγμές – ειδικά την ώρα της live εμπειρίας – ήταν προνόμιό μου μέσω της συλλογικότητάς μας να αντιληφθώ κάτι από το Απόλυτο μέσα στον ήχο και μια εμπειρία που έρχεται από μια δύναμη που είναι σίγουρα μεγαλύτερη από το άθροισμα όλων μας των δυνάμεων.

Όταν μιλάω με μέλη του κοινού μετά το λάιβ ή σε μετέπειτα επικοινωνία, έχω και πάλι το προνόμιο ν’ανακαλύψω ότι και οι ίδιοι το αισθάνονται. Όποια και να είναι αυτή η δύναμη που μας οδήγησε σ’αυτή την μεγάλη «εκδρομή», ήταν τουλάχιστον άξια λόγου για πολλούς από μας και είμαι πραγματικά ευγνώμων γι’αυτό που αποτέλεσε την πιο έντονα απαιτητική και πλήρη περίοδο της μουσικής μου ζωής.

Προχωρώντας μπροστά, μετά την περιοδεία που σχετίζεται με το The Glowing Man, θα συνεχίσω να δημιουργώ μουσική με το όνομα των SWANS, με μια ανανεώσιμη σειρά συνεργατών. Αυτή τη στιγμή έχω μια ελάχιστη ιδέα για την μορφή που θα πάρει ο ήχος, κάτι που είναι πολύ καλό. Οι περιοδείες πάντως θα είναι σαφώς μικρότερες, γι’αυτό είμαι σίγουρος! Ο,τι και να φέρει το μέλλον, θα μου λείψει αφάνταστα αυτό το τόσο ιδιαίτερο μέρος ανθρώπινου και μουσικού δυναμικού που συγκροτείται από τους: Norman Westberg, Kristof Hahn, Phil Puleo, Christopher Pravdica, Thor Harris κι εμένα κάπου μπερδεμένο εκεί μέσα επίσης»

Μichael Gira, 10 Αυγούστου, 2016

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ:

«Η κραυγή των θεών» – έτσι προλογίζουν τον σπουδαίο μουσικό στα σημαντικότερα φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής.

Ο Ψαραντώνης (Αντώνης Ξυλούρης) γεννήθηκε στα Ανώγεια κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα πρώτα του ακούσματα ήταν το παίξιμο της λύρας του μεγαλύτερόύ του αδελφού – μύθου της ελληνικής μουσικής, Νίκου Ξυλούρη (Ψαρονίκος), ο Μανώλης Πασπαράκης (Στραβός) καθώς και οι άλλοι λυράρηδες του χωριού του.  Ο Ψαραντώνης έμελλε να γίνει ένας ζωντανός θρύλος της μουσικής, εμπλουτίζοντας την κρητική, τη μεσογειακή και την παγκόσμια μουσική με ήχους ανεπανάληπτους, με μουσικές και ερμηνείες απαρομοίαστες και μοναδικές.

Μπαίνει στη δισκογραφία το 1962 με έναν δίσκο 45 στροφών ενώ ο πρώτος του ολοκληρωμένος δίσκος κυκλοφορεί το 1973. Ήδη από το 1980 τον ανακαλύπτουν στο εξωτερικό οπότε και αρχίζουν οι απανωτές προσκλήσεις σε σημαντικά φεστιβάλ της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας. Μέχρι σήμερα έχει εμφανιστεί σε δεκάδες μεγάλα φεστιβάλ παραδοσιακής, τζαζ και ροκ μουσικής. Έχει συνθέσει μουσική για παραστάσεις χορού και για θεατρικά έργα.    Στην Ελλάδα, ανάμεσα στους πρώτους που τον ανακαλύπτουν, είναι ο Μάνος Χατζιδάκις ο οποίος θεσπίζοντας ένα ειδικό βραβείο για «μια ισχυρή και ιδιότυπη μουσική προσωπικότητα που παίζει λύρα και ονομάζεται Ψαραντώνης», τον βραβεύει ως τον «Πρώτο Λυράρη της Ελλάδας», στον Μουσικό Αύγουστο που διοργανώνει το 1979 στα Ανώγεια.

Νέος μαζί και πανάρχαιος, ο Ψαραντώνης έχει τη δυναμική του ραψωδού και με την αδευτέρωτη δύναμή του στον αυτοσχεδιασμό κατορθώνει να δημιουργεί την ατμόσφαιρα του δέους, της ταραχής και του ρίγους, όπως ακριβώς οι μεγάλοι μουσικοί της τζαζ. Βαθύς γνώστης και πραγματικός λάτρης της παράδοσης, μα και από τη φύση του απείθαρχος και ανήσυχος, απρόοπτος και αποκαλυπτικός, ο Ψαραντώνης θεωρείται σήμερα ως ο τολμηρός αλλά συγχρόνως και ο στοχαστικός ανανεωτής της παράδοσης – ένα ζωντανό απόσταγμα αρχέγονων μαζί και σύγχρονων μουσικών ιστορήσεων.


MOHAMMAD:

Οι Mohammad [Antifrost, PAN] χαλκεύουν τον βαθύ, μονολιθικό τους ήχο τα τελευταία 6 χρόνια, συνενώνοντας χαμηλές συχνότητες, σκοτεινές υφάνσεις, inter-modulations και μακρινές folk αποχρώσεις μέσω ιδιοκατασκευασμένα όργανα και λογισμικό.

Ιδιαίτερα παραγωγικοί, με 7 κυκλοφορίες μέχρι τώρα, το ηχητικό τους οπλοστάσιο παρατάσσεται ανάλογα στις ζωντανές τους εμφανίσεις, μια τελετουργική εμπειρία σε φυσικό ήχο [έχοντας αναφερθεί από κάποιους ως “Chamber Doom”] που προκαλεί μια πλατιά ψυχολογική παλέτα.