Το εγχείρημα του λαϊκού πιάνου είναι χτισμένο επάνω σε δύο βασικούς και γενικότερους πυλώνες της τέχνης: την πράξη και τη θεωρία. Οι δύο φύσεις του, δηλαδή, η καλλιτεχνική και η επιστημονική, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, καθώς αποκαλύπτουν στοιχεία ιδιαιτέρως χρήσιμα και για το μουσικό πιανίστα αλλά και για τον επιστήμονα.

Το πιάνο είναι παρόν στα λαϊκά πάλκα αλλά και στη δισκογραφία αστικών λαϊκών ειδών εδώ και πολλά χρόνια. Αρχικά, στο σεμινάριο παρουσιάζονται τεχνικές καθώς και σημαντικά ιστορικά δεδομένα τα οποία αποδεικνύουν αυτές τις ξεχωριστές πιανιστικές τεχνικές.

Το πρώτο μέρος είναι σεμιναριακό και απευθύνεται, κατΆ αρχήν, σε πιανίστες οι οποίοι επιθυμούν να καταπιαστούν με τεχνικά ζητήματα που αφορούν στο όργανο και τη συμμετοχή του σε αστικά λαϊκά ιδιώματα. Παρόλα αυτά, σημαντικός όγκος των πληροφοριών απευθύνεται σε σπουδαστές μουσικής γενικότερα, αλλά και σε μουσικόφιλους.

Στο δεύτερο μέρος πραγματοποιείται μία συναυλία με το συνδυασμό πιάνο–φωνή. Περιλαμβάνει αποδόσεις αντιπροσωπευτικών τραγουδιών από το σύνολο του ρεπερτορίου της λαϊκής μουσικής, χρησιμοποιώντας διαφορετικές εκτελεστικές προσεγγίσεις. Τραγουδούν οι Μαρία Ψειροπούλου και ο Παναγιώτης Τσίρος.

Ο Νίκος Ορδουλίδης σπούδασε στο University of Leeds της Αγγλίας (διδακτορικό στη «λαϊκή μουσικολογία» και μεταπτυχιακό στη «μουσική εκτέλεση») και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (πτυχίο «μουσικής επιστήμης και τέχνης»). Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα κινούνται γύρω από αστικά μουσικά ιδιώματα άμεσα συνδεδεμένα με τη μουσική βιομηχανία.

Ειδικότερα, προτεραιότητες αποτελούν: ο μουσικός συγκριτισμός που διέπει τα εν λόγω είδη· η έννοια και η αξία των προφορικώς μεταδιδόμενων μουσικών παραδόσεων· η επιστημονική κατάρτιση δισκογραφίας· τεχνολογίες ηχογράφησης· μουσική ανάλυση.

Τέλος, λόγω της επαγγελματικής του ενασχόλησης ως πιανίστας, οι ερμηνευτικές τεχνικές και η παιδαγωγική και μουσικολογική προσέγγιση του «λαϊκού πιάνου», συνιστούν την πλέον πρόσφατη ερευνητική του δραστηριότητα. Είναι ενεργός συνθέτης (πέντε δισκογραφικές δουλειές), μέλος του Modern Greek Studies Association και της Ελληνικής Μουσικολογικής Εταιρείας. Η διδακτορική του διατριβή μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιανός.


Επιπλέον, στο σεμιναριακό μέρος, εξετάζεται και το εκπαιδευτικό κομμάτι παρουσιάζοντας τρόπους με τους οποίους αυτές οι τεχνικές μπορούν να διδαχθούν. Για παράδειγμα, αυτό που οι μουσικοί ονομάζουν και το οποίο απαντά σε μεγάλο βαθμό στην παράδοση του ρεμπέτικου, «παίζοντας με το αυτί». Τέλος, αν συνυπολογιστούν και διάφορες νέες εργασιακές εναλλακτικές τις οποίες μπορούν να προσφέρουν διαφορετικές (από τις συνηθισμένες) τεχνικές, μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι ο μουσικός συγκριτισμός είναι ένα βιώσιμο και συναρπαστικό πεδίο.

Ακολουθούν οι θεματικές του εργαστηρίου:

– ιστορική διαδρομή του οργάνου στο αστικό λαϊκό ρεπερτόριο μέσω της δισκογραφίας
– πιανίστες – ορχήστρες – ακουστική – πάλκο
– αισθητικές – προσεγγίσεις ρεπερτορίου – διασκευές
– τεχνικές επιτέλεσης – «μίμηση» οργάνων – ταξίμι
– λαϊκοί δρόμοι – λαϊκοί ρυθμοί
– λαϊκή αρμονία – μουσικός συγκριτισμός (Δύση-Ανατολή)
– μελέτη μέσω ρεπερτορίου